[open] Let's hear it for the… Nope

Registratiedatum : 13-04-15

Om eerlijk te zijn vond hij het hier best leuk, de tuinen werden goed onderhouden en door het hoge gras en graan hadden mensen niet zo snel door dat je er lag. Niet dat Lester ooit openlijk een van de tuinmensen zou complimenteren, maar het feit dat hij hier wel lag en niet ergens anders zei op zich al genoeg. Gewoon een beetje naar de lucht staren met zijn pilotenbril op en Sherlock jas aan, het beviel hem prima. Het maakte zijn hoofd altijd zo rustig, en zijn humeur zoveel beter. Als hij hier lag verdroeg de jongeman gesprekken zoveel beter, tenzij ze met een über dom persoon waren, dan was het gewoon een stom gesprek en was het de schuld van degene die hem gestoord had.

Open C:

Registratiedatum : 30-06-15

Haar schoenen, een paar botten met badges op waarvan ze zich niet kon herinneren die gekocht te hebben,had ze in haar ene hand. Haar blote voeten zette ze voorzichtig neer op het gras. Ze keek voortdurend achterom om maar niet de weg kwijt te raken. Niet dat het hier zo groot was, maar toch. Dus dit was de plek waar ze misschien ging werken. Het kleine meisje vond het nog steeds een rare gedachte. Gelukkig was het best een mooie plaats. Met meer zelfvertrouwen wandelde ze wat verder. Rosline had het onbehagelijke gevoel niet zeker te zijn of ze hier wel mocht komen. Ze kende nog amper mensen, en ze wou het ook niet op de man af gaan vragen. Ze maakte letterlijk een sprong van schrik toen ze iemand in het gras zag liggen. Haar hart ging te keer en zo stil mogelijk zonder lang te kijken sloop ze wat achteruit. Het gras kietelde haar voeten, maar het enige waar ze belangstelling voor had was de plaats waar het gras niet zo hoog kwam, maar platgedrukt was door een persoon. Rosaline slikte, haalde nog eens diep adem en bleef vervolgens besluiteloos staan. Ze durfde niet meer 'nonchalant' verder te wandelen. De greenie, ze wist haar naam nog niet, sloop op haar stappen terug. 'Sorry,' begon ze voorzichtig. 'Maar, eu...zijn dit de gardens?' dat klonk als een stomme vraag. Ze voelde zicht rood worden. Ze kon ineens haarzelf niet deftig voorstellen, laat staan over de plaats waar ze was.

Registratiedatum : 13-04-15

Oh help, hij kon het al horen aan het gedreun van voetstappen wat hem begon te naderen. De lichte trillingen die het veroorzaakte en de beesten die geschrokken reageerden en ervoor vluchtten. Dat ging natuurlijk over mieren enzo, want anders had het jonge meisje die de eigenaar was van de voetstappen een reus moeten zijn. Dat was niet zo, integendeel, ze leek hem een erg klein persoon. Het was lastig in te schatten vanaf de grond om eerlijk te zijn. Ze verontschuldigde zich, dat was een plus, en stelde hem toen een vraag waar hij even met zijn ogen om rolde. "Well, er is gras, en er zijn vruchtbomen en struiken met bessen, verder staan hier in de buurt ook nog plantjes in een goed doormeste aarde.." Hij viel stil en keek haar door de glazen van zijn pilotenbril aan, "Geen idee really,"

Registratiedatum : 30-06-15

'Well, er is gras, en er zijn vruchtbomen en struiken met bessen, verder staan hier in de buurt ook nog plantjes in een goed doormeste aarde.' zei hij met een stem die goed bij zijn rollende ogen paste. Ze leunde een beetje naar achteren. Haar teentjes krulden zich in het gras. 'Geen idee really,' deed hij er nog een schepje bovenop. Rosaline stond met haar mond vol tanden. Meende hij het nu of...? Met zijn bril aan kon ze zijn gezichtsuitdrukking niet goed zien. Ze friemelde ongemakkelijk aan T-shirt. 'Oh, jammer.' fluisterde ze. Het meisje keek nog eens goed om zich heen. Moest ze nu zeggen dat ze dacht van wel? Voorzichtig keek ze snel nog eens naar de man. Hij leek lang niet zo vriendelijk dan Eleanor. 'Ik ben hier nog maar net.' gaf ze schoorvoetend toe. Daar was niets mis mee, toch? Gewoon een feit.

Registratiedatum : 13-04-15

Er werd hem even duidelijk dat het meisje niet meer wist wat ze met hem aanmoest, maar daarna interesseerde het hem al niet meer en negeerde de kater het. Wel moest hij lachen toen ze zei dat het jammer was, "Inderdaad," Beaamde de jongen, "Ik was graag alwetend geweest," Moet je nagaan, dat was zo epic geweest! Helaas was het niet zo dus geen tijd verspillen aan erover nadenken of erover treuren, kwam je niet verder mee. 'Ik ben hier nog maar net.' Klonk het plots, waardoor zijn blik weer op haar gericht werd. Zijn ijsblauwe ogen, verborgen achter de zonnebril, bekeken het meisje eens goed, en toen knikte hij. Het was te zien. "Oke," Antwoordde hij dus rustig, niet zeker wat hij met deze informatie zou moeten doen.

Registratiedatum : 30-06-15

Hij gaf haar gelijk, waar ze niets mee was. 'Ik was graag alwetend geweest,' ze haalde haar schouders op. Wie niet? Oh, dan wist ze de reden waarom ze hier was beland, misschien wou ze dat niet weten. 'Oké' zei hij, wat het er alleen maar ongemakkelijker op maakte. De greenie wist niet of ze nu weg moest of mocht lopen. 'Leuke bril.' zei ze bijna onverstaanbaar. Wat moest ze anders? Je kon er niets mee misdoen, toch? Hij gaf haar het gevoel alsof ze alles fout deed. Het ergste van alles was nog dat hij misschien nog gelijk had ook.

Registratiedatum : 13-04-15

Dit was het punt waarop ze wegliep, except.. Dat deed ze niet. Nope, in plaats daarvan bleef het meisje staan, onhandig naar hem kijkende, en gaf hem uiteindelijk zelfs een compliment! Even trok de jongeman verbaasd zijn wenkbrauw op, maar tuitte toen zijn lippen terwijl hij hem afnam en eens goed bekeek. Ze had gelijk, het was een mooie bril, beschermde goed tegen de zon en weerhield irritante mensen ervan zijn oogrollen te zien. Zijn ijsblauwen ogen richtten zich weer op het meisje toen hij de bril weer opzette. "Inderdaad," Beaamde hij, niet echt van plan een compliment terug te geven of om het gesprek gemakkelijker te maken voor het meisje.

Registratiedatum : 30-06-15

Rosaline stond weer met haar mond vol tanden. Was dit een normaal gesprek? Met Eleanor was het geheel anders verlopen. Ze veegde haar handen af aan haar broek. Ze kon dit allemaal niet meer. Ze wou hier helemaal niet zijn, ze kon niet doen alsof het allemaal oké was. Frustratie borrelde zachtjes naar het oppervlak. Ze wist niet eens wat ze misdaan had om dit te verdienen. Ze draaide zich om zodat ze de man niet meer kon zien. Met de rug van haar hand veegde ze haar ogen af, waaruit dreigde een rivier te vormen. Het meisje strompelde wat verder bij hem vandaan, voordat de delta van Egypte uit haar ogen kwam. Haar zicht werd troebel dus ging ze zitten op de grond. Haar smalle schoudertjes schokten op en neer. Ze zocht haar zakken af naar een zakdoek. Tot haar verrassing zag er eentje zitten met bloemen op in alle kleuren. Op de rand was er een naam ingenaaid. Ze knipperde de overbodige tranen weg en probeerde het te lezen. Rosaline. Was dat haar naam? Ze kon geen herkenning op brengen. Ze fronste en ging met haar duim over de kleine, gestikte steekjes. Het zou wel haar naam zijn, toch? Ze snifte nog een beetje na voordat ze haar ogen droog depte. Rosaline dus, oké.

Registratiedatum : 13-04-15

Hij viel compleet stil toen het meisje plots begon te schokken, en toen in elkaar zakte. Zijn ogen waren groot en zijn hand halverwege in de lucht gestopt met een of andere handeling. First of all, wat was ze aan het doen? En ten tweede, was dat zijn schuld? De mond van Lester, die opengevallen was, want hey zo goed was hij niet echt in deze situaties, vertoonden nu tekenen van leven. Open en dicht ging hij, de eigenaar niet in staat wat zinnigs te zeggen. Uiteindelijk, na wat een heuse tijd was, schoof hij uiterst ongemakkelijk wat dichterbij, en klopte onhandig, met afstand tussen hen in, met zijn hand op haar rug. Geen woord werd er gesproken, want alles wat hij zou vertellen, dat het beter werd, dat ze zich wel zou redden, het zouden leugens zijn. Het zou niet beter worden, en als ze zo door ging was ze morgen dood.

Registratiedatum : 30-06-15

Ze schrok op door een aanraking. Toen ze zich draaide zag ze de man van dichtbij. Het verraste haar dat hij er nog was. Met de palm van haar hand veegde ze haar wangen droog. Haar roodomrande ogen keken hem snel even aan. Rosaline wist niet of ze nu moest zeggen waarom ze aan het huilen was. Ze snoot haar neus in de kostbare zakdoek. Ze was te druk bezig met in te verdrinken in zelfmedelijden om woorden te zoeken. 'Sorry.' snifte ze uiteindelijk. 'Maar alles is hier ook zo nieuw.' het kon haar niet veel meer schelen hoe ze overkwam. Verpest had ze het toch al.

Registratiedatum : 13-04-15

Zij leek net zo verbaasd als hij, dat was dan in ieder geval iets. Toch had ze besloten dat hij de grote boze wolf niet kon zijn, omdat ze haar tranen afveegde en haar excuses aanbood. Hier reageerde Lester niet op, want het aannemen zou dom zijn. Ze had lopen huilen in zijn nabijheid, dat was niet iets waar je je excuses voor aanbood, dat was iets waardoor je door de grond zou horen te zakken en zou moeten branden in het diepste van de aarde. Dat waren de aardmannetjes echter duidelijk niet met hem eens gezien het feit dat ze hier nog zat, en dus hield hij zijn mond maar. 'Maar alles is hier ook zo nieuw.' Een vreugdeloze lach ontsnapte uit zijn mond. "Verassing," Antwoordde hij spottend, "Dat zal het ook nog wel even blijven, maar erover huilen heeft geen zin," Zo subtiel, tien punten voor hem.

Registratiedatum : 30-06-15

'Verassing.' klonk het net als zijn lach: zonder enige echtheid en met laag spot. "Dat zal het ook nog wel even blijven, maar erover huilen heeft geen zin,' hij had wel gelijk, helaas. Er was nu eenmaal geen aan- en uitknop. Ze voelde zich wat lichter, maar echt iets veranderd was er inderdaad niet. Alhoewel, hij zat hier toch én praatte met haar. Ze wist niet hoe zat moest verwoorden, dus zei ze er maar niets over. 'Oké.' haar stem klonk een beetje beurs. Het idee dat hij ook alles eerst nieuw vond troostte haar. 'Is iedereen hier gekomen met de box?' probeerde ze haarzelf te herpakken. Rosaline had nog niet gehoord over iemand die hier geboren was, maar het kon, niet? Ze veegde met haar duim een beestje van haar broek. voorzichtig zette ze het neer in het gras. Die moesten hier ook gekomen zijn, op een of andere manier.

Registratiedatum : 13-04-15

Hm, zijn aanpak leek te helpen. Zie je wel dat hij gewoon geweldig was? Zelfs als hij niet echt hielp, hielp hij, en dan werd hij alsnog gevraagd om spul te doen, een artiest als hij, het idee alleen al. 'Is iedereen hier gekomen met de box?' Nog een vraag. Zou er een uitknop zijn? Want zo niet dan mocht de evolutie wel even opschieten en die aan alle minderwaardigen geven, zodat ze de superieuren niet zo lastig vielen. Helaas zat hij nog in de generatie die het lastig had, en dus legde hij even zijn hand op zijn voorhoofd, rolde zijn ogen, en besloot toch maar antwoord te geven. "Ja," Antwoordde hij, "Maar niet iedereen kwam alleen,"

Registratiedatum : 30-06-15

Zijn antwoord was een volmondige ja. Veel meer kwam er niet, wat Rosaline nu wel al verwachtte. Of de man dacht dat ze alles wist met een kleine antwoord, of hij had het helemaal niet door hoeveel informatie ze wou met één vraag. 'Maar niet iedereen kwam alleen,' daarna zei hij niets meer. Hij liet het stilletjes in de lucht zweven tot ze er een vraag over zou stellen. Wie zei dat nu, zonder extra informatie? Het was net de laatste zin van een boek dat alles veranderd was. Ze koos haar vraag zorgvuldig uit. 'Hoezo?' geen 'wat' of 'hoe,' dus ze verwachte een duidelijke uitleg. Meteen temperde ze haar verwachting in, met het voorval van een paar minuten geleden in haar achterhoofd. Ze voelde zich verschrikkelijk lelijk met haar rode ogen en haar wangen die glinsterden van de ontsnapte tranen.

Registratiedatum : 13-04-15

Hij kon haar hersenen bijna horen kraken, zo dacht het meisje na over haar antwoord, of haar vraag. Want natuurlijk zou het een vraag zijn, bijna geen mens zou met een normale zin reageren op het antwoord wat hij zojuist gegeven had. Lester wachtte dan ook af, zij het een beetje verveeld, tot het meisje wat zou zeggen. Uiteindelijk weerklonk een zorgvuldig uitgekozen "hoezo". Een mooi woord, want het bond hem aan een minimum uitleg, wel zo handig bij personen als Lester. "Nou," Antwoordde hij rustig, "Ze kwamen met meerderen," Score voor hem, want het legde de 'hoezo'-vraag prima uit naar zijn idee.

Registratiedatum : 30-06-15

Ze klemde haar tanden op elkaar. 'Aha' zei ze op zijn uitleg. Het wás niet eens een uitleg, meer een herhaling van wat hij gezegd had. Geen greintje extra informatie. 'Waarom en wie dan?' vroeg ze, roekelozer dit keer. Misschien was hij dit allemaal aan het verzinnen, al zag het er niet iemand uit die zoveel moeite zou doen. Hij leek nog tevreden met zijn antwoord ook. Rosaline werd er moedeloos van. Waarom had hij dan toch die paar stapje dichter gezet, als hij toch helemaal niets wou zeggen? Ze hoopte maar dat niet iedereen hier zo was, of nog erger: misschien werd ze zelf wel zo.

Registratiedatum : 13-04-15

Hmm. Ze was niet net zo blij met zijn uitleg als dat hij zelf was geweest. Dit was redelijk nieuw voor hem aangezien het sowieso een van de langste gesprekken was die hij ooit gevoerd had. Lester dacht er inmiddels ook serieus over na om op te staan en weg te lopen, maar hoe harteloos hij ook was, niet harteloos genoeg om zo'n jonkie aan haar lot over te laten, en dus rolde hij met zijn ogen en keek haar na een dramatische hairflip aan. Inmiddels leunde hij op zijn handen, die achter zijn rug geplaatst waren. "Het is nogal loner in je eentje," Antwoordde hij op de eerste vraag, en hield zijn hoofd schuin om na te denken over de verdere vraag. "Creep, Drankpersoon…" Oke, namen vergeten, het was lastig oke! Hij haalde zijn schouders op naar het meisje, zoveel maakte het ook niet uit toch?

Registratiedatum : 30-06-15

Hij zwiepte zijn haar naar achter alsof hij shampoo reclame met een te hoge dunk van zichzelf was. 'Het is nogal loner in je eentje.' antwoordde hij. Rosaline haar wenkbrauwen vormden twee kommetjes. Wennen aan zijn antwoorden kon ze nog niet. Ze wachtte geduldig af toen ze zag dat hij aan het denken was. Om niet naar hem te zitten staren bestudeerde ze het landschap om zich heen. Ze legde haar hoofd in haar nek en kneep haar ogen tot spleetjes om het felle licht te kunnen trotseren. Het meisje snoof de warmte op en werd een stuk rustiger. Hier zou ze wel willen werken. Wonen. Leven. Niet dat ze het kon vergelijken met iets. 'Creep, Drankpersoon…" ze richtte zich weer tot hem. Wat? Ze knipperde met haar ogen om de zonlichtvlekken te verdrijven. 'Ohja, die,' zei ze met een moedige ironie.

Registratiedatum : 13-04-15

Hij moest het het meisje nageven, ze had durf. Zelden had hij zo'n lang gesprek gevoerd, en nog minder vaak had iemand hem het hele gesprek door vragen durven te stellen. Het maakte het makkelijker antwoord te geven op de vragen, omdat ze nu een stuk minder dom klonken. Er verscheen zelfs een zweem van een glimlach op zijn gezicht toen hij haar antwoord hoorde. Nog niet geamuseerd genoeg om zijn antwoord uit te breiden, knikte hij enkel. "Die ja," Waarna hij zich met een kreun achterover in het gras liet vallen, waarom proberen rechtop te blijven zitten als je liggend meer warmte kreeg? Hij was nogal een koukleum oke, deal with it.

Registratiedatum : 30-06-15

'Die ja,' antwoordde hij en hij liet zich met een kreun in het gras vallen. Rosaline, die in kleermakerszit op de grond zat, keek nu op hem neer. Het moest een raar zicht zijn, haar hoofd daar zwevend op de blauwe hemel. Het was ook een raar zicht voor haar raar: de (jonge)man leek zowaar te genieten. Hij was zo veelzijdig, net een prisma ofzo. Pris-ma, raar woord eigenlijk. 'Ik moet maar eens gaan.' zei ze. Naar nergens. Maar ze had het gevoel dat het gesprek ten einde was. 'Eu, bedankt.' ze schonk hem een aarzelend lachje.

Registratiedatum : 13-04-15

Hij keek haar aan toen ze bleef zitten en leek na te denken. Best grappig hoe gevarieerd de groep al was, en ze waren hier, hoelang? Hij wist het niet meer, het maakte ook weinig uit, want hier ooit wegkomen verwachtte de jongeman niet. Toch was het elke keer als er een nieuweling kwam een herinnering aan dat dit niet het normale leven was. Dat ze opgesloten zaten in een schijnwereld. Dat deed hem ook lachen toen het meisje zei dat ze maar eens wegging. Lester keek haar grinnikend aan. "Waarheen was je van plan te gaan?" Sprak hij, niet per se onaardig, maar eerder een beetje grappend. Dat was nieuw, hij grapte niet zo vaak.. Geen idee of het wat voor hem was.

Registratiedatum : 30-06-15

'Waarheen was je van plan te gaan?' klonk het, luchtiger deze keer. Ze bleef stilstaan en draaide zich om. Ze dacht even na over zijn vraag, omdat ze het zelf ook al had afgevraagd. Tenslotte haalde ze haar schouders op. 'Ik heb nog geen plannen,' antwoordde ze zo nonchalant mogelijk. Rosaline keek de man verwachtingsvol aan. Ze begon nog benieuwd te worden naar zijn antwoorden. Misschien was hij in zijn vorig leven bankdirecteur geweest, al vond ze dat niet helemaal bij hem passen. Een kruising tussen bankdirecteur en brandweerman dan.

Registratiedatum : 13-04-15

Het had het gewenste effect dat het meisje omdraaide en reageerde. Zij wist het ook niet, en was dat niet eigenlijk de verwoording van alles en iedereen hier in deze vallei? Niemand wist het, natuurlijk had je de revolutionair, die deed alsof hij het wist, en de boze roodharige, die zo boos was dat niemand durfde te zeggen dat ze het niet wist, en dan had je de mensen die zichzelf voor de gek hielden en dachten dat ze het wisten. Dit meisje was tenminste eerlijk, ze wist het niet. "Waarom denk je dat je hier bent?" Besloot Lester dus maar te vragen, want dat hielp. Niet echt voor iets hier in de vallei, maar het hielp hem om zich beter te profileren, met Liv in zijn achterhoofd.

Registratiedatum : 30-06-15

'Waarom denk je dat je hier bent?' vroeg hij plots als een filosoof. Als ze dat nu een wist. Ze draaide zich volledig naar hem en hielt haar hoofd een stukje scheef. Het is niet dat ze een fout antwoord kon geven, niemand wist het. Daar was ze zo goed als zeker van. Het leek toch wel een beetje op een test. 'Misschien omdat ik gefaald heb, of juist gewonnen. Of om iets te bereiken.' zei ze hardop denkend. Rosaline draaide haar hoofd naar het licht toe. Hoe stom was dit? Hadden ze ooit geweten waarom ze leefden? Nee toch? 'Ik denk niet dat we dat ooit geweten hebben, zelf hiervoor.' ging ze aarzelend verder. Ze wierp een blik op de man om zijn reactie te pijlen. 'Jij?' vroeg ze stil maar rustig. Ze had nog nooit zoveel gezegd tegen hem. Interessant was hij wel, dat moest ze toegeven. Hoe kon het ook anders, met zo veel verschillende karakters.

Registratiedatum : 13-04-15

Oke, het meisje had geen extra punten verdient voor vlug denkwerk, want mensenkinderen in de tijd dat ze nadacht had hij een eitje kunnen bakken. Haar antwoord echter, klonk wel weer goed, wat hem beviel en dus deed knikken. Het was dieper dan de meesten kwamen, en gezien het feit dat ze jong was moest hij er wel respect voor hebben. Het vervolgantwoord was hij het niet helemaal mee eens, maar je kon ook niet verwachten dat iemand alles goed deed, daarom was hij hier ook, om anderen het te leren. "Ik denk dat we uitverkoren zijn, bestemd voor iets groters," Antwoordde hij, niet per se zelfingenomen, maar gewoon op een matter-of-facf toon. "En dat ik hier misschien nodig ben om iedereen even duidelijk te maken dat we nog niet goed genoeg zijn," Want ieder had iets waar hij of zij goed in was, en hij was goed in het vinden van de fouten in mensen.

PROFIEL RPG SHEET

» There's a ghost in a box, hear it banging out the deck [OPEN]
» first... lets eat
» Drunk... NOPE
» [OPEN] Something to do?
» That's my name [&open]