What did i wrong to come to this place?

Evan was net bezig om wat hout met een bijl te bewerken toen hij opeens iets hoorde. Het hoofd van de donkerharige jongen draaide zich naar opzij en hij zag dat er iemand nieuw in de Box was aangekomen. Hij keek om zich heen om te zien of er mensen zich om de nieuweling bekommerden, maar er gingen er slechts enkelen naartoe en die stonden erbij en keken ernaar. Met een zachte zucht kwam Evan overeind, gooide de bijl neer en strompelde naar het groepje nieuwsgierige mensen toe. ‘Jullie mogen het luik gerust open doen, hoor,’ sprak hij droog en daarop bewoog één van de jongens zich naar voren en opende het luik. Zoals hij al een keer had gedaan sprong Evan zonder aarzelen de Box in zodat hij zich een beetje onderscheidde van de anderen. Hij had ondertussen zelf al ervaren dat een groep nieuwsgierige mensen die je aankeken niet bepaald een geruststelling was. ‘Welkom in de Glade,’ sprak hij zijn gebruikelijke woorden tegen het meisje. Wat had hij de vorige keer ook alweer tegen dat andere meisje gezegd? Oh ja. Dat ze niet moest panikeren als ze zich niets herinnerde. ‘Allereerst wil ik je vragen om niet te panikeren als je je niets meer kan herinneren,’ begon hij. ‘Het is normaal dat je je niets van je verleden zal herinneren en dat je je naam ook mogelijk voor één dag of meer even kwijt bent. Die eerste zal misschien langere tijd wegblijven, maar die tweede zal wel zo snel mogelijk in je opkomen.’ Hij deed een stap achteruit om haar ruimte te geven en keek haar vervolgens afwachtend aan.

Evan zuchtte zachtjes toen hij merkte dat het weer een heel vriendelijk persoon was. Hij was er tot nu toe eigenlijk maar één tegengekomen die echt onvriendelijk tegen hem was geweest en dat was Evangeline. Het gedrag van dit meisje was daar niets bij. Toch ergerde de manier waarop ze reageerde hem een beetje, ook al was het redelijk begrijpelijk. Hij was nu ook niet bepaald de vriendelijkste geweest toen hij hier aan was gekomen. Oké, hij had wel normaal gereageerd en zo, maar hij was toch wel wat vriendelijker geworden toen hij pas in de Glade was en daar rondliep. Hij had zich in het begin vooral verward gevoel over dit alles en de groep starende jongeren, die er nu zoals gebruikelijk ook weer stond – hoewel deze keer wel minder dan de vorige keer toen hij een meisje uit de Box haalde – hadden hem ongemakkelijk laten voelen. ‘Ik ben er alleen om je hieruit te helpen, maar ga je gang als je het zelf kunt,’ sprak hij en hij glimlachte toen hij zag dat ze het inderdaad zelf kon. Hij moest zichzelf er aan herinneren dat niet elk meisje te klein was om uit de Box te komen. Hij nam een aanloop, sprong en wist zichzelf er zo op te hijsen dat hij zich om kon rollen om helemaal op het grasveld te geraken. Hij sprong op en keek om zich heen terwijl het meisje de omgeving aan het verkennen was. ‘Heb je een kleine rondleiding nodig of denk je dat het je wel gaat lukken om alles zelf te ontdekken?’ vroeg hij. Zijn ogen keken haar niet spottend of vernederend aan, eerder nieuwsgierig en behulpzaam. ‘Of zal ik een glaasje water voor je halen?’ Een glaasje water deed, zeker in dit geval, wel wonderen als je je zo verward voelde.

Evan glimlachte naar haar en knikte. Hij verwijderde zich van haar om naar het soort van keukentje te gaan waar de Cooks altijd bezig waren om een maaltijd voor te bereiden. Omdat hij er zeker van wilde zijn dat ze nog bij die boom stond die ze had aangewezen, draaide hij zijn hoofd… en zag dat ze helemaal niet naar de boom ging. ‘Hé!’ riep hij, maar het was te laat. Ze was al te dicht bij de grijze muren. Hij keek naar één van de Cooks die zijn ogen naar hem rolde en zuchtte, waarna hij zich omdraaide en begon te rennen. Omdat hij een goede conditie had, groter was dan haar en grotere stappen kon zetten, was hij zo bij haar. Hij sloot zijn handen hardhandig om haar beide armen en trok haar naar achteren. Oké, misschien was hij nu iets te ruw, maar het moest tot haar doordringen dat dit niet mocht. ‘We hebben niet veel regels,’ siste hij haar toe terwijl hij haar naar achteren trok. Hij ging voor haar staan en zette zijn handen tegen haar schouders zodat ze niet opnieuw zou proberen om naar binnen te rennen. Een sterke windvlaag die van de Maze kwam waaide tegen zijn rug. Hij spande zijn spieren aan als waarschuwing dat ze zeker niet opnieuw moest proberen om weg te komen omdat hij haar dan toch wel zo weer te pakken had. ‘Maar er zijn er toch wel enkele. Ten eerste ben je in de Glade en zorg je voor je medemensen. Ten tweede doe je jouw gedeelte in de Glade. Niet stil blijven zitten dus. En de derde – en daarmee ook de belangrijkste – je blijft uit de buurt van die muren, tenzij je een Runner bent. Is dat duidelijk?’ Zijn stem klonk als die van een commandant en hij liet haar los, waarna hij zijn armen over elkaar sloeg en haar dringend aankeek. Ze stonden nog net buiten de muren. Gelukkig.

Evan was niet onder de indruk van de haast moordende blik die ze op hem wierp. Het zorgde er enkel voor dat hij zijn armen kort over elkaar heen sloeg en zijn wenkbrauw optrok. Als ze weer zou proberen weg rennen om naar de Maze te gaan, was hij zo bij haar. Dan zou hij haar stoppen. Ook al kreeg hij nog zoveel verwensingen naar zijn hoofd geslingerd en werd ze nog zo kwaad op hem, hij ging haar niet de Maze in laten gaan. Ze wist waarschijnlijk ook niet wat zich daar bevond en het werd tijd dat hij haar daarvan op de hoogte bracht. Net toen hij dat haar duidelijk wilde maken, begon ze met antwoorden op zijn woorden. Ah. Haar drie eigen regels waar hij, opnieuw, niet van onder de indruk was. ‘Ten eerste zal ik je dadelijk vertellen waarom er hier zo’n drama van wordt gemaakt,’ antwoordde hij terug. ‘Ten tweede ben ik blij dat ik je moeder niet ben omdat ik dan een vrouw zou zijn en dat zou een ramp zijn.’ Hij grinnikte even kort. Hij kon zichzelf niet inbeelden als een vrouw en dat wilde hij graag zo laten. ‘Ten derde klopt je theorie niet helemaal want ik ben groter dan jij. Dus ik kan geen ukkie zijn.’ Hij trok zijn wenkbrauwen kort op nadat hij het droge antwoord had gegeven en leek nog steeds niet onder de indruk te zijn van haar ijzige blik. ‘De reden dat ik je de Maze niet in laat gaan, is omdat je geen Runner bent en omdat je wel eens verslonden zou kunnen worden door de Grievers. Het is daar gevaarlijk. Dus blijf er uit de buurt.’ Zijn neutrale blik was veranderd naar een waarschuwende en hij deed een stap opzij. Hij maakte zich groot zodat ze er zeker niet opnieuw over na zou denken om weer de Maze in te rennen en slaakte een inwendige zucht. Dit had hij weer, zeg.

Evan zuchtte een tikkeltje vermoeid. Het overkwam weer typisch hem dat het iemand was die moeilijk moest doen in zijn bijzijn. Tot nu toe had hij best aardige mensen ontmoet. De één wat aardiger dan de ander, maar er zat nooit iemand bij waar hij echt ruzie mee had gehad of iets in die trant. Hij was dan ook iemand met veel zelfbeheersing, iets wat wel nodig was als hij Med-Jacker wilde worden. ‘Fine,’ mompelde hij. Dan noemde ze hem maar ukkie. Wat zij voor haarzelf het beste vond. Hij zou gewoon zijn negeerstandje aanzetten als ze hem zou irriteren met die bijnaam. Het zou toch ironischer zijn voor hem dan voor haar want ze was kleiner dan hem. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen bij haar woorden. ‘Als je je niet aan de regels houdt, zorg ik dat de keepers hier weten wat je van plan bent en dan word je dag en nacht in de gaten gehouden. Als dat is wat je soms wilt,’ sprak hij en hij glimlachte al even liefelijk terug naar haar. Hij wist dat hij nu een kinderachtig spelletje meespeelde, maar de ernst van de situatie leek niet tot haar door te dringen. ‘De boodschap lijkt me vrij duidelijk,’ sprak hij bruusk. ‘Blijf binnen de muren.’ Hij draaide zich op zijn hielen om. ‘Goed, nu we dat van de baan hebben,’ ging hij doodleuk verder, ‘moet ik je soms een rondleiding geven? Ik denk dat al die termen zoals de Glade, de Maze, Griever, keeper en de jobs hier natuurlijk je niet veel zeggen.’