Liberté, Victoiré, Fraternité

Van runner naar slopper. Het ene moment zat het leven je mee, het volgende moment stak het een mes in je rug. Maar Oliver had het mes al voelen aankomen, hij was alleen te lui geweest om het te ontwijken. Dat maakte hem nog steeds niet dat hij het eens was over de beslissing. Sikkeneurig staarde hij voor zich uit, zijn armen steunend op zijn knieën. No way dat hij alle rotzooi achter iedereen ging opruimen, verwachtte ze dat nu echt, met zijn gedrag? Hell, hij ging nog eerder troep maken en dat door anderen laten opruimen dan dat hij het zelf deed. Vanuit zijn ooghoeken zag hij iemand naderen, dezelfde gast die was flauwgevallen om een knoop die van zijn jas was gevallen. Dezelfde gast die ook Slopper was geworden met hem. Die ene vage Lester. Die ging al janken als hij een nagel brak. Oliver keek hem chagrijnig aan terwijl de jongen zijn oh zo geweldige grap gebruikte om hem aan te spreken. Olivers mondhoeken gingen geen een keer omhoog. 'Wat moet je.' Zei hij bars terwijl hij wat achterover leunde zodat hij Lester volledig kon aankijken. Als die gast nu verwachtte dat Oliver braaf naar hem zou luisteren of iets voor hem ging doen. Dan kon die gast zo een tweede knoop aan zijn jas naaien.

Ergens was Oliver bang dat de gast hem zou beschuldigen dat het hem was overkomen. Hij zag hem er wel voor aan. Maar Lester had het moeten zien aankomen, hij had al zat waarschuwingen gehad en Oliver voelde absoluut niet mee met hem. Integendeel, hij wilde nog liever die jas van zijn lijf scheuren en de zonnebril door midden breken, misschien zou dat Lester van zijn ijdelheid af helpen. Echter, Oliver was het eens met de woorden die hij sprak. Er zat een hele grote waarheid achter, eentje waar Oliver niets anders kon doen dan Lester gelijk geven. Hij knikte. 'En wat denk je dan te doen, een revolutie starten?' Het klonk sarcastisch, maar nu Oliver het had gezegd klonk het in zijn oren zo gek nog niet. Met een beetje hulp zou dat vast lukken. Hij had nog steeds Evangeline die hij kon in zetten, dat was de afspraak geweest toen hij met haar het labyrint in was gegaan. Oliver verschoof wat met zijn voet waardoor een klein stofwolkje opwaaide die richting Lester's kant ging. Misschien opzettelijk, misschien niet.

Het verbaasde Oliver dat Lester zijn idee überhaupt in overweging nam. Was Lester hier niet koning en moest iedereen doen wat hij zei? Lester stond toch boven iedereen? Hoe kon Lester nu een idee van iemand anders goedkeuren? Misschien om zelf met de roem er van door te gaan. Oliver zuchtte. Deze gedachtegang was gewoon fout. Ze zaten in hetzelfde schuitje, ze moesten er het beste van maken. Oliver lachte kort bij de bijnaam die Lester had gegeven aan Max. Die gast was nog vager dan Oliver had gedacht. 'En hoe wil je hem overwinnen dan? Met Propaganda? Kijk naar ons, wij zijn de twee minst geliefde personen hier in de Laar. Er is wel meer te doen dan alleen Max van zijn troon stoten.' Schamperde Oliver en hij rekte zich even uit. Hij stond op om op gelijke hoogte te staan met de andere jongen. 'Je moet van binnenuit werken, de personen die het dichts bij hem staan uit de weg ruimen. Ervoor zorgen dat er geen vluchtwegen zijn.' Zei Oliver serieus en hij keek Lester strak aan. Als de jongen het serieus nam, dan kon hij het krijgen ook.

Nadenkend beet Oliver op de binnenkant van zijn wang terwijl hij de woorden van Lester aanhoorde. Ze begrepen allebei wat het doel was, wat ze moesten opofferen en wat ze moesten doen. Oliver kon niets anders dan toegeven dat het moeilijk ging worden, met zijn chagrijnig-heid en zijn drankprobleem. Maar betekende dat nu ook dat hij niet meer kon zuipen? Dat hij moest afkicken, alleen om een beetje macht in handen te krijgen? Oliver wilde zeggen dat hij het er niet voor over had, maar slikte de woorden in. Hij ging nu niet iets verpesten alleen maar omdat hij zo nodig aan de drank wilde blijven. Dan had hij de vage band die hij zo-even met Lester had opgebouwd meteen weg en Oliver wist dat Lester niet de eerste persoon was waar je een makkelijke vriendschap kon sluiten. Laat staan vrienden worden en op hem afstappen. 'Het zal meer zijn dan ons als modelmensen gedragen.' Sprak Oliver bedenkend, Lester aankijkend. Hij balde even zijn vuist om de wat stijve vingers weer wat flexibeler te laten maken. 'Denk aan Hayden, zij kent mij te goed om te weten dat hier iets achter schuilt. Het zelfde geld voor Eve, maar die kan ik makkelijk onder de hand drukken.' Oliver grijnsde een beetje onheilspellend, denkend aan de deal die de twee hadden gesloten. Maar hij had gevoelens voor haar. Wat zou eindigen in een tweestrijd. Maar alles om de macht op te pakken. Hij keerde zich weer tot Lester. 'En denk je nu echt dat iedereen je gelooft als je zegt dat je je cht hebt gevonden in het werk? Dit is het laagste van het laagste. De arrogantie die je toont komt daar zwaar mee in tegenstrijd.' Het voelde vrij fijn om Lester op de feiten te drukken, ook al zou het niet helemaal goed uit pakken. Maar het plan was er, nu nog de overtuiging.