Maybe they are friendly

Registratiedatum : 30-06-15

Ze had voorzichtig plaatsgenomen in een hoekje van het gebouw. Ze zat in kleermakerszit op de grond en tekende met haar vingen letters in het stof. Om de zoveel tijd keek ze op om te zien of er iemand nieuw binnen was gekomen. Het voelde alsof iedereen elkaar hier kende, wat ook niet zo bijzonder in zo'n situatie. Rosaline wou wel nieuwe mensen leren kennen, maar als ze haar niet leuk vonden, dan kon ze ook niet weg, want de muren...Dus ging ze maar op in haar hoekje, bij haar lettertekeningen. Ze wou Eleanor nog eens zien, zeker nu het nieuwe meisje er was. Ze besefte dat ze nu echt dingen moest gaan doen. Jobs enzo. Ze veegde haar vinger af aan haar broek. In haar hoofd bedacht ze al wat ze zou gaan vragen aan Eleanor. Ze liet haar ogen nog eens over alle mensen gaan. Misschien was ze vroeger wel heel speciaal geweest. Een spring-in-'t-veld. Het leek wel zo, als ze keek naar haar kleren waren ze toch wel...anders dan de rest. Maar goed, ze was nieuw, wat wist zij er van? Nee, was eigenlijk niet helemaal nieuw meer.

Open en Eleanor

Registratiedatum : 04-06-15

Eleanor liep voor haar gevoel al een halfuur rond met haar schetsboekje in de ene hand en haar potlood in de andere, op zoek naar iets om te tekenen. Ze had de ingang van het labyrint al getekend. Ze had de graven al getekend - meerdere keren. Bloemen - veel. De muur met de namen, waarvan ze de tekening steeds bijwerkte als er weer een nieuwe naam op de muur verschenen was. Ze had de boomhut getekend - tijdens het tekenen van de boom had ze de schaduw van Noah er bijna onder zien hangen, ook al had ze hem niet eens met eigen ogen zo gezien. Hij was al naar beneden gehaald toen zij bij de boomhut aankwam, die dag. Ze had de Homestead al getekend. Ze vond het niet zo'n probleem om dingen meerdere keren te tekenen. Er was altijd wel een kant van de ontdekken die ze nog niet gezien had. Ze wilde nu echter iets anders. Iets nieuws.
Ze ging de nieuwe Homestead in. Even dacht ze dat er niemand was en ze schrok toen ze opeens zag dat ze het mis had. Het was het jonge meisje echter maar, die in een hoekje zat en met haar vinger in het stof tekende. Ze zag er wat verloren uit. "Hallo", zei Eleanor vriendelijk. Ze liep naar haar toe en ging in kleermakerszit tegenover haar zitten. "Ben je al een beetje gewend, hier?" Ze kon zich voorstellen dat dat wat tijd kostte, zeker aangezien het meisje zo jong was. Eleanor voelde zich al jong tussen al die bijna-volwassenen met hun grote-mensen-relatieproblemen en drank. Voor de ander moest het nog erger zijn. "Je zal je naam intussen wel terug hebben? Hoe heet je?" Ze glimlachte. Ze had het zelf erg fijn gevonden om zich voor te kunnen stellen, in het begin. Ze was wel benieuwd naar de naam van het meisje.

Registratiedatum : 30-06-15

'Hallo' ze keek blij op. Blijkbaar had ze haar toch niet horen binnenkomen. Ze was niet niet zo oplettend als ze had gedacht. Eleanor vroeg hoe ze heette en of ze het al gewend was. Het meisje twijfelde wat ze moest zeggen. Eigenlijk had ze nog geen idee van haar naam, ze had het gewoon gelezen op een zakdoek die ze bij had. Het leek wel alsof het een naamlabeltje was, maar haar oude- ik kon het evengoed gestolen hebben. En gewend was ze het ook niet helemaal. Ze had nog geen ontbijt gehad omdat ze niet wist welk uur het was. Het kleine meisje had wel al gegeten, maar ze wist niet wat ze moest doen of waar ze moest gaan zitten. 'Ja hoor, het gaat wel.' zei ze vriendelijk. 'Rosaline' ze sprak het zachtjes maar sterk uit. Ro-sa-line. Je kreeg een glimlach als je het zei. Ze vond het zelf wel mooi. Moest ze een a-ha gevoel krijgen toen de naam het zag? Haar oog viel op een boekje dat Eleanor vast had. Het zag er een beetje afgeleefd uit, maar ze had er niet zo'n goed beeld op. Rosaline boog zich voorover en tikte het aan. Eleanor rook warm en vriendelijk, niet dat ze er op lette, het gedachtespinsel kwam plots in haar op. 'Wat is dat?' vroeg ze, al haar oude vragen vergetend.

Registratiedatum : 04-06-15

Het meisje leek blij haar te zien. 'Ja hoor, het gaat wel.' zei ze. Ze stelde zich voor als Rosaline en Eleanor glimlachte. "Wat een mooie naam", zei ze. Rosaline. Het klonk lief. Onschuldig. De naam paste perfect bij het meisje. 'Wat is dat?' vroeg Rosaline toen, tikkend tegen Eleanors zwarte boekje. "Mijn schetsboek", antwoordde ze. "Ik had hem al bij me toen ik aankwam." Ze sloeg het open. De binnenkant van de omslag stond vol streepjes. Sinds ze hier was had ze iedere dag een streepje gezet. Iedere ochtend, meteen na het wakker worden. Ze had geen dag overgeslagen. Ja, hier stond het aantal dagen dat ze hier al was netjes geturfd. Het waren heel wat streepjes. De tijd ging snel. Haar naam stond er ook, op dezelfde plek als altijd (natuurlijk). Hij stond er twee keer. De linker was die die er letterlijk zo lang als ze zich kon herinneren in had gestaan, de andere had ze ernaast geschreven om het handschrift te vergelijken. Op de eerste bladzijde stond een tekening van een Alylores graf, van toen het hare nog het enige gaf in het bos was geweest. Eleanors hart sloeg even een tel over. Wist Rosaline al wel dat het graf bestond?

Registratiedatum : 30-06-15

Rosaline wou bijna zeggen dat ze het ook een mooie naam vond, maar op het einde vond ze het een beetje raar klinken als je het zei over je eigen naam. Het werd er vooral mooier op omdat Eleanor het mooi vond, dacht ze. 'Mijn schetsboek,' legde het meisje simpel uit. 'Ik had hem al bij me toen ik aankwam.' voordat Rosaline jaloers kon worden omdat ze echt iets materieels had van haar 'verleden' sloeg ze het open. Haar ogen werden ernaar toe getrokken. Er stonden allemaal streepjes,ze vermoedde dat het was om de dagen te tellen. Blijkbaar was ze hier al even. Het was niet zo moeilijk om de letters van haar naam omgekeerd te lezen. Haar handschrift was mooi. Bij de andere bladzijde was het moeilijker. Er verscheen een fronsrimpel en haar wenkbrauwen krulden zich. Ze snapte niet goed waarom het erin stond. Het was een graf ofzo, niet echt het iets wat ze verwacht had dat Eleanor het zou tekenen. Ze draaide haar lichaam een beetje ongemakkelijk om het op de juiste manier te kunnen bekijken. Het was een graf ja, en nog griezelig goed getekend ook. 'Wat is dat?' vroeg ze. Het kleine meisje besefte met een schok dat het verkeerd zou kunnen overkomen, alsof ze niet goed tekende. 'Ik bedoel, het is mooi enzo, maar, eu, waarom?' stamelde ze. Het was vast privé en zat ze nu in een lastige situatie. Rosaline lachte aarzelend naar haar, hoe gênant.

Registratiedatum : 04-06-15

Rosaline fronste bij het zien van de tekening en ze vroeg wat het was. 'Ik bedoel, het is mooi enzo, maar, eu, waarom?' stamelde het meisje, alsof ze iets verkeerds had gevraagd. Eleanor zuchtte. Ze kon het nog steeds niet over haar hart verkrijgen om Rosaline over de begraafplaats te vertellen. Ze was zo onschuldig. Eleanor keek naar haar tekening. Het graf zag er inmiddels anders uit. Er groeiden vergeet-me-nietjes op en het had intussen een buurgraf gekregen. "Ik houd van graven. Ze hebben iets... vredigs", antwoordde ze, wat ook waar was. Ze fronste even terwijl ze probeerde een passende omschrijving te vinden. "Er hangt een bepaalde, soort van... gewijde sfeer omheen, snap je? Het is een soort mengeling van verdriet, schoonheid en pure stilte." Ze haalde diep adem en glimlachte schaapachtig, zich afvragend of Rosaline haar omschrijving niet wat overdreven zou vinden. "Zoiets", voegde ze een beetje aarzelend aan haar betoog toe. Ze vroeg zich af hoe lang ze de waarheid zou kunnen vermijden. Ze kon nu nog een beetje om het onderwerp heen draaien zonder onwaarheden te vertellen, maar wat als Rosaline een directere vraag stelde? Zou ze dan liegen?

Registratiedatum : 30-06-15

Het kleine meisje luisterde aandachtig naar haar uitleg. Ze had het niet echt verwacht en probeerde haar verbazing te verbergen. Ze prutste verlegen aan een draadje van haar schoen. 'Zoiets,' sloot ze af. Rosaline knikte langzaam. 'Okéé' ze durfde niet echt te vragen wat nog allemaal in het boekje stond, het was duidelijk een soort dagboek voor haar. Ze wist niets te zeggen en keek onbeholpen om zich heen. 'Ik snap het.' murmelde ze. Haar ogen waren vastgeklemd aan het boekje. Daar stond haar léven in. Rosaline voelde zich schuldig om haar nieuwsgierigheid. 'Teken je...dat altijd?' ze wist niet waarom ze het woord 'grafsteen' ontweek. Ze hoopte alleen dat het gesprek wat meer de goede kant uit ging.

Registratiedatum : 04-06-15

Rosalines 'oké' klonk nogal weifelachtig. Eleanor sloeg haar schetsboekje dicht. Vond Rosaline het heel raar dat ze graven tekende? Wás het raar? Ze beet op haar lip. Het was niet alsof ze erdoor geobsedeerd was of iets. Misschien een klein beetje. Was je geobsedeerd als je de hele dag rondhing bij het grafveld, de graven natekende en met de doden praatte? Het was ook gewoon haar baan, dus zo vreemd was het toch niet? 'Teken je...dat altijd?' vroeg Rosaline. Eleanor schudde haar hoofd. "Nee, ik heb de ingang van het labyrint ook wel eens getekend", zei ze en ze bedacht zich dat dat misschien niet helemaal was wat Rosaline wilde horen. Het labyrint was nou niet echt een veel vrolijker onderwerp dan de graven. "... en bloemen", voegde ze er daarom maar aan toe met een glimlach. Ze bladerde even door het schetsboekje. Ze wilde bij haar tekening van vergeet-me-nietjes laten zien, tot ze zich bedacht dat achter die vergeet-me-nietjes een graftseen stond. Misschien niet zo'n heel goed idee. Ze sloeg het boekje open op een bladzijde met een tekening van wat bosviooltjes.

Registratiedatum : 30-06-15

Aha, de ingang van het labyrint, nog iets met een onheilspellende sfeer er rond. Erger dan bij graven dan nog wel, het onbekende sluierde er volop. Misschien hielp het wel om het te tekenen. '...en bloemen.' zei ze alsof het een excuus was. Rosaline lachte terug. Ze zag al de potloodtekeningen in een grijze waas voorbij trekken toen ze erdoor bladerde. Er stond wat bloemen, een soort viooltjes, op de tekening die ze toonde. Het was zo goed op dat Rosaline zich dichter voorover boog om de details te bekijken. 'Wow,' zei ze toen ze zich weer recht zette. 'Teken je ook mensen?' vroeg ze, volledig geïnteresseerd. Levende mensen, dacht ze er nog na. Mensen die niet onder de steen lagen.

Registratiedatum : 04-06-15

Rosaline leek blij dat er ook wat vrolijkers was om naar te kijken. Eleanor werd een beetje verlegen van de bewondering van het meisje. "Het zou beter zijn in kleur, maar er zijn hier geen kleurpotloden. Ik wil er ook niet echt bij Oliver om vragen. Kleurpotloden zijn nou niet bepaald een eerste levensbehoefte", zei ze. Ze wilde best graag dingen in kleur tekenen, al had ze geen idee hoe goed ze met kleurpotloden om zou kunnen gaan. Het was waarschijnlijk wel weer wat anders dan simpel grijs potlood. Rosaline vroeg of ze ook mensen tekende en Eleanor schudde haar hoofd. "Nee, ik ben niet echt goed in dingen uit mijn hoofd tekenen en mensen vragen of ik ze na mag tekenen is een beetje... awkward." Ze glimlachte. "Ik heb wel eens geprobeerd iemand stiekem na te tekenen, maar toen ze langs me liep heb ik als een gek zitten gummen uit angst dat ze het zou zien", vertrouwde ze Rosaline toe. Ze schudde haar hoofd. "Ze keek niet eens mijn kant op."

Registratiedatum : 30-06-15

Het was handig om te weten dat je voor spullen bij Oliver moest zijn. Ze zou vast nog te weten komen wie dat precies was. 'Nee, ik ben niet echt goed in dingen uit mijn hoofd tekenen en mensen vragen of ik ze na mag tekenen is een beetje... awkward.' zei ze. Rosaline durfde nog niet te vragen of ze haar wou tekenen. Ze rechtte haar rug een beetje om te tonen dat zij nu voor haar zat. Nog even en ze begon nog te zwaaien. Ze wist niet zeker of ze wel de juiste definitie van awkward had, maar ze dacht wel dat het niet positief was. "Ze keek niet eens mijn kant op." sloot Eleanor haar verhaaltje af. Rosaline schudde vol onbegrip haar hoofd. Wie wou nu niet op die manier getekend worden? 'Je zou mij wel mogen tekenen hoor.' stamelde ze. Het meisje voelde zich wel op haar gemak bij Eleanor, voor zover dat kon in de Laar, maar ze veronderstelde dat zo iets zeggen altijd een ongemakkelijk gevoel bezorgde.

Registratiedatum : 04-06-15

Rosalines blik bleef blanco toen Eleanor Oliver noemde. "Weet je wie Oliver is?" vroeg Eleanor. "Die jongen met maar één arm, je hebt hem vast wel eens gezien." Het was misschien niet de meest vriendelijke of subtiele beschrijving, maaar het was tenminste duidelijk. "Maar als je iets nodig hebt, kun je het ook an mij vragen, dan geef ik het wel door. Hij is nogal nors", vervolgde ze. Na wat Hayden haar over hem verteld had, mocht ze hem al helemaal niet meer en ze wilde niet dat hij gemeen zou zijn tegen Rosaline.
Rosaline was na haar opmerking over mensen tekenen wat rechter op gaan zitten, maar de bedoeling daarachter ging compleet aan Eleanor voorbij. 'Je zou mij wel mogen tekenen hoor', stamelde het jongste meisje uiteindelijk. "Echt?" vroeg Eleanor verheugd. Ze lachte, blij dat ze eindelijk eens een mens kon proberen te tekenen. "Nu?" Zij zat in ieder geval al helemaal klaar, met haar schetsboekje open en haar potlood in de aanslag. Ze hoopte maar dat ze personen net zo goed kon tekenen als bloemen en muren. Ze wilde deze tekening niet verpesten.

Registratiedatum : 30-06-15

Oh ja, de jongen met één arm, ze was ervan geschrokken. Hopelijk was het niet in de Laar gebeurd. Na zo subtiel mogelijk erna een poos gekeken te hebben kon ze er wel aan wennen. Toch kon ze niet weerstaan te blijven kijken. Gelukkig was ze zo verlegen geweest om er niets over te vragen, blijkbaar was het nogal een nors persoon. Een reden meer om bij hem uit de buurt te blijven. Waarschijnlijk wist hij niet eens dat ze hier was. Eleanor haar stemming fleurde op. 'Nu?' vroeg ze grijzend. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk. Rosaline knikte al lachend. Het volgende moment wist ze niet goed hoe ze moest zitten. Haar glimlach kon ze moeilijk plastificeren dus om niet als een onstabiel persoon voor te komen liet ze haar lippen zakken. In het begin volgden haar ogen de planken op de vloer en de randen van de muren. Toen ze doorhad dat Eleanor dat ook wou tekenen liet ze die toch maar rusten op de vriendelijkste persoon uit de Laar. Ze had mooi, bruin met donkerblond haar dat in twee staartjes was gebonden. Het zag er niet kinderachtig uit, maar het gaf een levendige en zachte indruk. Rosaline werd het gewend om stil te zitten en al snel begonnen haar gedachten af te dwalen naar dagdromen.

Registratiedatum : 04-06-15

Één knikje van Rosaline en Eleanors potlood schoot over het papier. Haar ogen schoten heen en weer tussen het meisje en het papier. Ze was eigenlijk wel blij dat Rosaline geen glimlach bleef forceren, maar gewoon een neutrale gezichtsuitdrukking aannam. Voor haar gevoel kon een neutrale uitdrukking soms meer zeggen dan een glimlach, maar misschien was dat weer gewoon haar manier van denken. Ze hield gewoon van rust, leegte en stilte. Nu was leegte hier niet van toepassing. Zelfs in een neutrale uitdrukking was er een levendige fonkeling in Rosalines ogen. Haar blik stond op oneindig, waarschijnlijk was ze aan het dagdromen. Eleanor vond dagdromend de perfecte gezichtsuitdrukking voor een tekening. Ze kon wel overal aan denken, dat was het interessante.
Ze moest voorzichtig tekenen, want ze had geen gum. De grote lijnen gingen heel aardig en de neus was ook al wel gelukt. Ze besloot eerst maar haar haar te tekenen voor ze met het gezicht verderging, want als ze het andersom deed, zou ze misschien per ongeluk met haar hand de potloodlijnen uitvegen. Het vlechtje was moeilijker te tekenen dan ze had verwacht, maar het resultaat was niet slecht.
Tijdens het tekenen hield ze het boekje een beetje omhoog, zodat Rosaline niet mee kon kijken. Hoewel ze eindresultaten best wilde laten zien, werd ze er vreselijk nerveus van als iemand mee zat te kijken terwijl ze tekende. "Ik hoop dat je je niet verveelt", zei ze, terwijl ze een beetje nerveus har potlood op het papier zetten om aan Rosalines rechteroog te beginnen. Een tekening was niet in twee minuten gemaakt. Zij was hier nu wel lekker aan het werk, maar Rosaline kon niet veel meer doen dan daar maar een beetje zitten.

Registratiedatum : 30-06-15

Ze hoorde het krassen van een potlood op de achtergrond. Samen met het getjilp van vogetljes en de gedempte stemmen was dat alles het perfecte achtergrond geluid om naar ergens anders te vertrekken. In haar fantasie zag ze zichzelf in een heldenrolletje alle mensen van de Laar naar huis brengen. Ze zou tot de ontdekking komen dat Eleanor haar grote zus was, of haar buurmeisje. En Clementine zou bij haar op school zitten. Iedereen had natuurlijk een geweldig leuke familie. 'Ik hoop dat je je niet verveelt.' zei Eleanor. Rosaline lachte. Ze wou met haar hoofd schudden, maar wist het net op tijd in te houden. Ze perfectioneerde haar houding een beetje. 'Nee hoor.' zei ze met zo min mogelijk beweging. Het voelde best raar. Ze keek snel of ze al iets van resultaat kon zien, maar het oudere meisje hielt het goed verborgen. Nu ze uit haar dagdroom kwam was het moeilijker om stil te zitten dus probeerde ze zich op iets anders te concentreren, maar er was nu eenmaal niet zo veel waarbij ze met veel enthousiasme en weinig hoofdbrekers aan kon denken in de Laar.

Registratiedatum : 04-06-15

'Nee hoor', zei Rosaline. Dat was natuurlijk een vrij standaard antwoord en Eleanor wist niet zeker of het ook waar was. Het was net zoiets al wanneer je 'goed' zei wanneer iemand je vroeg hoe het met je ging. Meestal ging het helemaal niet zo goed, maar in plaats van de ander te gaan vermoeien met al je zorgen en problemen gaf je gewoon het antwoord dat altijd gegeven werd. 'Goed'. Minder denken, meer tekenen, dacht ze. Of Rosaline zich nu wel of niet verveelde, ze kon haar niet eeuwig zo stil laten zitten. Ze twijfelde of ze de schaduwen nog een beetje zou uitvegen met haar vingertopje, maar besloot het niet te doen, uit angst dat ze daardoor ook lijntjes die wel duidelijk moetsten blijven uit zou vegen. Ze wilde met deze tekening geen risico's nemen.
Uiteindelijk stond de laatste lijn op het papier. Nee, wacht, nog één lijntje daar, en dat stukje nog iets donkerder... ja, nu was hij klaar. Ze maakte toch nog een laatste lijntje iets duidelijker en zuchtte daarna een keer diep, niet uit teleurstelling of vermoeidheid of wat dan ook, gewoon op zo'n manier van 'ah, klaar'. "Hij is af", zei ze. Een beetje gespannen hield ze het schetsboekje op om Rosaline het eindresultaat te laten zien. Je kon de schetslijntjes nog zien, aangezien ze geen potlood had om ze mee uit te gummen, maar de echte tekenlijnen waren iets dikker en daardoor wel duidelijk te onderscheiden. Het leek best goed. De wenkbrauwen waren misschien iets te dun en zo kon Eleanor nog wel meer kleine dingetjes aanwijzen waar ze niet helemaal tevreden mee was, maar goed, dat was altijd wel zo. Het was nu vooral de vraag wat Rosaline ervan zou vinden.

Registratiedatum : 30-06-15

Het was al de tiende keer dat ze dacht dat Eleanor klaar was. Ze had zitten dagdromen, de kamer bestudeerd, dingen die ze nog moest toen bedacht, maar uiteindelijk wou ze eigenlijk echt bewegen. 'Hij is af.' kwam het beslissende besluit. Rosaline schudde haar ledematen los en keek verwachtingsvol naar het boekje. Ze begon hard te blozen toen ze het resultaat zag. Het was confronterend, maar op de goede manier. Het was mooi. De tekening, en zijzelf misschien ook wel. 'Wat mooi!' fluisterde ze vol bewondering. Met een lachje keek ze Eleanor aan. Ze hoopte maar dat het niet gemaakt klonk. Ze wou dat het overkwam. Wat was Eleanor mooi, dacht het kleine meisje. Niet op de manier zoals dat is bij liefde, maar op de manier van een feit. Ze wist niet hoe het over zou komen mocht ze het zeggen dus keek ze nog eens naar de tekening. Rosaline begon meer details te zien. Het was écht goed. Misschien was ze professioneel voor de Laar, mocht dat kunnen.

Registratiedatum : 04-06-15

'Wat mooi!' zei Rosaline. Het meisje meende het overduidelijk. De bewondering was in haar ogen en lach te zien. Eleanor wist niet zo goed wat ze met zo veel vriendelijkheid over haar tekening aanmoest. Ze glimlachte verlegen en werd zelfs een beetje rood. Complimenten ontvangen was behoorlijk moeilijk. Gelukkig hoefde ze het niet zo vaak te doen. "Dankje", piepte ze met een grijns van oor tot oor. Dit was wel wat anders dan een tekeningetje van een bloem of een graf. Dit was toch zomaar een persoon die je tekende. En als die persoon zelf het mooi vond, was dat toch wel het grootste compliment dat je kon krijgen. "Wat vind jij eindelijk leuk om te doen?" vroeg ze aan Rosaline. Zelf had ze dus haar tekeningen waar ze haar dagen mee vulde. Ze had eigenlijk geen idee wat de andere Laarders deden om de verveling te verdrijven. Dronken worden? Eh... 'liefdesdingen' doen? Dat gold in ieder geval wel voor een paar mensen - ik noem geen namen - maar een meisje zo jong en onschuldig als Rosaline deed natuurlijk niet dat soort dingen in haar vrije tijd.

Registratiedatum : 30-06-15

Ze moest even nadenken over de vraag van Eleanor. Waar hielt ze zich zoal mee bezig? Ze had niet echt iets waar ze in uitblonk. Eigenlijk was het de boel hier een beetje begrijpen goed genoeg. Mensen ontwijken of juist volgen, om ze te leren kennen zonder er tegen te praten, dat soort dingen. 'Rondkijken, ik weet nog steeds niet wie iedereen hier is.' ze haalde haar ene schouder op. Overleven, zoiets. Soms voelde ze zich wel nutteloos, maar als je niets doet, doe je ook niet verkeerd. Behalve als niets doen ook iets was. Ja, misschien deed ze wel iets verkeerd, maar dan misschien niet zo erg als ze zou kunnen veroorzaken. Maar goed, ze was hier, haar rol zou ze wel op zich nemen. Als ze doorhad wat het was. Tot nu toe ging het vooral over begrijpen. Dat de mensen hier allemaal ouder waren hielp ook niet echt mee, ze voelde zich er altijd klungelig en onervaren naast. 'Iedereen is ook ouder enzo...' zei Rosaline, zonder verder een aanleiding te geven.

Registratiedatum : 04-06-15

Rosaline gaf niet meteen antwoord. Niet echt een goed teken. 'Rondkijken, ik weet nog steeds niet wie iedereen hier is', zei het meisje uiteindelijk met een schouderophaal. "Oh", zei Eleanor. Rondkijken. Leuk. Ze keek Rosaline aan en kreeg wel wat medelijden met het meisje. 'Iedereen is ook ouder enzo...' zei Rosaline. Ze had gelijk. Wat moest een kind van een jaar of twaalf ook hier? Dit was geen plek voor mensen van haar leeftijd. Waarom hadden de creators het zo'n jong meisje aangedaan om hierin gegooid te worden, tussen oudere, zo goed als volwassen mensen die nauwelijks oog hadden voor een meisje als Rosaline. Zonder erbij na te denken verplaatste Eleanor zich zodat ze naast het jongere meisje tegen de muur geleund zat en legde haar arm over Rosalines schouder. "Wij schelen niet eens zo héél veel", zei ze bemoedigend. "En er blijven mensen komen. Misschien komen er binnenkort wel meer mensen van jouw leeftijd." Ze glimlachte. "En als je je verveelt, kun je altijd naar mij toe komen", zei ze in een opwelling. "Dan kunnen we in ieder geval samen rondkijken."

Registratiedatum : 30-06-15

Haar arm voelde zwaar en warm aan op haar schouders. Ze glimlachte. Eleanor sprak haar bemoedigend toe. Ze was echt een grote-zus-type. Terwijl ze vertelde, zag Rosaline het al voor zich. Nog mensen van haar leeftijd hier? Misschien best niet, ze wist zelf niet wat te doen, bij oudere mensen leek het tenminste van wel. "En als je je verveelt, kun je altijd naar mij toe komen", zei ze lief. Rosaline legde haar arm rond Eleanors middel, zodat die niet tussen hun geplet zat. 'Dan kunnen we in ieder geval samen rondkijken.' Rosaline zette grote ogen op van zoveel vriendelijkheid. 'Oh' zei ze. 'Dat is zo lief,' Wauw, hoe kon het dat zoveel vriendelijkheid in een persoon zat? Eerst zo'n tekening en dan dit. Rosaline probeerde aardig te zijn, natuurlijk, maar het kwam niet zo gemeend en volledig over als bij Eleanor. Ze ging wat dichter bij haar zit en trok haar knieën op tot haar borst. 'Laten we dat doen.' zei ze met een lachje. Ze had vast niet zo'n goede vriendin gehad in haar vorig leven.

Registratiedatum : 04-06-15

'Oh' zei Rosaline met grote ogen. 'Dat is zo lief.' Ze had haar arm rond Eleanors middel gelegd en trok haar knieën op. Het oudere meisje glimlachte. Het voelde goed om zo gemoedelijk naast iemand te zitten. Zoiets had ze nog nooit gedaan in dit leven. Ze had niet veel meer contact met anderen gehad dan wat gepraat en handengeschud. Zelfs bij Rosaline voelde ze zich niet helemaal op haar gemak, omdat ze voortdurend het gevoel had dat ze niet vrijuit kon praten, dat ze het meisje voor de waarheid moest beschermen. Ze kon niet eens over haar eigen beroep praten waar het kind bij was. Rosaline haalde echter ook een soort moedergevoelens in haar naar boven en als ze haar zag glimlachen, kreeg ze een warm gevoel vanbinnen. Ze wilde haar beschermen, gelukkig maken. Ze wilde voorkomen dat deze plek het jonge meisje zou verpesten zoals het met anderen gedaan had. Het was best een mooie plek, maar hij had al meerdere mensen tot wanhoop gedreven, zodat runners iedere dag weer hun levens waagden in het Labyrint en sommige mensen, Alylore en Noah, kozen voor de snelste weg naar buiten. Zo mocht Rosaline niet eindigen. 'Laten we dat doen', zei het meisje en haar lachje bracht een warme glimlach op Eleanors gezicht. "We gaan het leuk maken hier", zei ze vol overtuiging. Ze wist niet goed wat ze hierna moest zeggen, maar ze was al tevreden met hier gewoon zitten, zo dicht bij geluk als je in de Laar maar kon komen.

PROFIEL RPG SHEET

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

Maybe they are friendly