Welcome to a new life

De ontdekkingstochten die Autum vanaf het begin van haar aankomst regelmatig had gemaakt, waren snel saai geworden. Dit was niet vreemd, want de Glade was nou niet zo bijster groot dat je erin zou kunnen verdwalen. Hoewel ze de Glade inmiddels goed genoeg kende en de ontdekkingstochten geen enkele vorm van 'ontdekking' meer in zich hadden, was ze toch nog regelmatig in haar eentje op pad te vinden. Het was het blijvende gevoel van onrust dat haar op pad stuurde. Ze had gehoopt dat ze na een week ook geestelijk wat meer rust zou kunnen vinden, maar dit was niet het geval geweest. Het gevoel dat ze werd achtervolgd en de blijvende achterdocht hadden ervoor gezorgd dat ze nog maar weinig echte contacten had gelegd. Naast deze paranoia was het constante gevoel dat ze iets miste. Dat er iets was dat ze dringend nodig had, waardoor al haar problemen als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen. Wat hetgeen was dat ze zo miste, dat ze zo hard nodig had, wist ze niet. Ze had geen flauw idee.
Ook vandaag was ze weer op pad geweest. Zonder enige vorm van enthousiasme slenterde over het open field toen ze het alarm hoorde afgaan. In de eerste instantie was ze niet van plan geweest te reageren. Autum was absoluut niet het beste eenmanswelkomstcomité dat een greenie zich zou kunnen wensen en in alle eerlijkheid had ze maar weinig interesse voor de nieuwkomers die eens in de zoveel tijd werden afgeleverd. Zelf snapte ze nog altijd niet alles van de plek waar ze waren en dus was ze absoluut niet het juiste persoon om deze informatie aan arme nieuwkomers over te brengen. Vanuit haar ooghoeken hield ze de box in te gaten. Als ze haar weg op deze manier wilde vervolgen, dan zou ze langs de box moeten en het leek erop dat er nog niemand was die de taak van welkomstcomité op zich wilde nemen. Hoewel Autum hier net zo weinig voor voelde, had ze evenmin zin om haar koers aan te passen. Daarnaast zou het opvallen wanneer ze met een grote boog om de box heen zou lopen, en hoewel de mening van anderen haar niet zo veel kon schelen, had ze toch weinig zin in problemen. Vandaar dat ze, geheel op de koers, richting de box liep en de hendels van de metalen deuren vastgreep. Zonder na te denken over wat ze moest doen met het persoon dat ze in de box aan zou treffen, trok ze de deuren open. Op de bodem van de box lag een bruinharige jongen. Nu pas besefte Autum zich dat ze absoluut geen idee had hoe ze dit moest aanpakken. Zelf was ze allerminst vriendelijk ontvangen en zoals met meer dingen in het leven kon je óf je eigen ervaring als voorbeeld gebruiken, óf corrigeren. Wijselijk besloot Autum dat het beter was om in dit geval voor het laatste te kiezen. Het zou toch triest zijn als de jongen net als haar zou eindigen: eindeloos rondjes lopend wanneer ze geen dieren te slachten had. Onwennig forceerde ze een glimlach rond haar lippen. "Good morning sunshine!" Hoewel ze uit alle macht had willen voorkomen dat er sarcasme in haar stem doorklonk, was ze hier niet volledig toe in staat. Ze vond het lichtelijk lachwekkend dat zij het was die hier een greenie uit de box en op weg zou moeten helpen, terwijl ze zelf wel iets van sturing kon gebruiken.

Net zoals Autum had moeten doen, klom de jongen op eigen kracht de kooi uit. In haar geval had ze dat moeten doen aangezien de mensen die haar welkom hadden geheten duidelijk niet bereid waren haar te helpen. In zijn geval was het simpelweg omdat ze zelf waarschijnlijk amper genoeg kracht zou hebben om de jongen de kooi uit te kunnen hijsen. Amper? Nee, gewoon niet. Jong was ze niet, maar lang evenmin en sterk allesbehalve. Nu de jongeman naast haar stond, torende de jongen minstens een kop boven haar uit. Voordat ze hem haar hand wilde toesteken als blijk van ontmoeting, of wat dan ook van haar verwacht werd op dit moment, zag ze dat de realiteit de jongen had bereikt. Stilletjes keek ze toe hoe zijn blik de Glade rondgleed. Hoe hij in de eerste instantie zag wat zij ook had gezien, gras, een helblauwe lucht, blijk van vrede en rust. Daarna kwam de klap in zijn gezicht, bereikte het hem dat ze opgesloten zaten in een kooi die nog veel groter en absoluut veel massiever was dan de kooi waar hij zojuist uit was komen zetten. De jongen sprak, voor het eerst, en Autum had bijna medelijden met de jongen. Waar hij was? Goede vraag. Nogmaals drong het tot Autum door hoe verschrikkelijk weinig ze de jongen eigenlijk te vertellen had. Ze kon wel vertellen waar hij was, maar waar hij écht was, waar ze écht waren wist zij ook niet precies. Wist niemand hier. Bijna achterloos - ze besefte hoe lullig dit was - haalde ze haar schouders op. "In the Glade," antwoordde ze. Hoewel ze hem graag meer zou vertellen, wist ze niet zo goed wát ze dan precies moest zeggen. "En ik ben Autum, aangenaam." Ze glimlachte haar spottende glimlachje en stak haar hand naar de jongen uit. "Ik neem aan dat je je naam niet weet. Geen zorgen, die komt wel terug. Maar tot die tijd-" Ze had gewacht tot de jongen haar hand zou beetpakken en toen hij dit deed, schudde ze zijn hand en maakte ze haar zin af. "Ben je een Greenie. Dus, welkom Greenie."