{ Follow the light }

Registratiedatum : 10-10-15

Met een schok werd ze wakker, haar ogen wijd open gesperd. Haar vingers gleden over de koele ondergrond van de donkere ruimte waar ze was. Waar was ze, wie was ze. Haar adem kwam gejaagd uit haar mond en haar borstkas steeg en daalde in een rap tempo. Ze kon haar haren over haar schouders voelen glijden terwijl ze haar hoofd wild in het rond bewoog. Maar ze zag niks, alles was donker. Ze voelde alleen dat ze omhoog ging. Haar hart racete, sloeg als een kerkklok in haar keel en ze voelde het koude zweet zich uitbreken. Ze moest hieruit, ze moest hier weg. Angstig probeerde ze wat overeind te krabbelen, maar de wereld om haar heen, al kon ze dit niet zien, suisde en draaide. Ze was duizelig. En toen de ruimte nog een keer schokte, viel ze weer om, met een klap op een voorwerp. Eventjes bleef ze versuft liggen, wachtend tot ze weer wat minder duizelig was. Maar de paniek zorgde dat ze die rust niet kon vinden. Ze wilde hieruit! "Lauren, ik heet Lauren.." mompelde ze zachtjes, dat was het enige wat ze wist. Ze herhaalde het als een mantra, iets om zich aan haar eigen verstand vast te houden, want voor nu raasden haar gedachten alle kanten op.

Ze liet haar handen over het voorwerp glijden, het voelde alsof het van karton was en het was hoekig. Een doos? Ze had nog net genoeg rust gevonden om een beetje na te denken, maar op elk moment leek het alsof haar angst haar weer opnieuw kon overspoelen. Op handen en voeten probeerde ze de ruimte wat te verkennen. Er waren meer dozen, en andere voorwerpen die ze niet zo snel kon herkennen. Maar nee, de ruimte was klein. Waar ze ook heen kroop, ze kwam een muur tegen. Haar adem raakte weer gejaagder terwijl de claustrofobie haar weer in zijn greep kreeg. Ze begon dozen te verschuiven, onrustig en angstig. En uiteindelijk, toen de ruimte tot een stilstand kwam, hield ze het niet meer. Ze dook weg achter de grote doos, ingedrukt tussen de muur en het karton. Haar handen vonden een dikke lap stof, een deken?, die op de doos lag. Vlug trok ze deze over zich heen. Waar ze ook kwam, ze kregen haar niet levend! Licht overgoot de ruimte waar ze was en ze dook nog wat verder weg, schichtig wachtend tot er iets zou gebeuren. Ze was niet van plan om er zelf uit te komen. Stilletjes bleef ze zitten, vanuit haar positie kon ze niet goed zien.

Long post short
- Lauren heeft zich verborgen achter een doos met een deken over zich heen getrokken. :'D

Registratiedatum : 12-04-15

De zoemer klonk, en alsof het een standaard procedure van hem was geworden, liet Max de spullen uit zijn handen glijden om naar de box te kijken. Hij was in de meeting cabin, de laatste spullen aan het opruimen die ze hadden gebruikt om homestead op te bouwen. De blaren stonden figuurlijk op zijn handen, maar het was het allemaal waard geweest. Na zo veel weken hadden ze eindelijk weer een fatsoenlijk dak boven hun hoofd - al was dat nauwelijks nodig, want het regende nooit in de glade. Maar het gaf een veilig gevoel, en dat was op een plaats als deze meer waard dan wat dan ook.
Veilig, zo moest de persoon die op dat moment in de box zat zich niet voelen. Max haastte zich er naartoe, trok de piepende metalen deuren open en keek naar beneden. Een verwarde frons verscheen op zijn voorhoofd toen hij niemand zag. De dozen waren er, zoals iedere keer. Het stond er redelijk vol mee. Maar Max accepteerde de gedachte dat de creators deze keer alleen goederen hadden gestuurd snel, en sprong de kooi in. Het rammelde toen zijn gewicht tegen het metaal sloeg. Hij begon de dozen te pakken en kon ze op de rand van de glade zetten als hij op zijn tenen ging staan en zich uitrekte.
Hij stopte abrupt toen hij een vreemde vorm onder een deken zag. Zijn armen hingen nog in de lucht van de doos die hij net had neergezet. Hij bracht ze langzaam terug naar zijn lichaam, alsof de beweging te veel geluid zou maken en iets in werking zou zetten. Hij boog wat naar voren, rekte om de vorm beter te kunnen bekijken. Toen er nauwelijks beweging in zat, reikte hij naar de punt van de deken, pakte het vast met zijn hand en trok de deken in één beweging van de bobbel af.

.Max

Registratiedatum : 10-10-15

Het geluid van voetstappen was onmiskenbaar en Lauren hield zich nog stiller dan dat ze was. Lauren, ik ben Lauren. Herhaalde ze nog een keer in haar hoofd. Het was één van de weinige dingen die ze zich bewust kon herinneren en ze hield zich er bijna krampachtig aan vast. Het was één van haar weinige zekerheden. Ze beet iets op haar tong om een kreetje te voorkomen toen hetgeen wat eraan kwam naar beneden sprong en de ruimte liet rammelen. Nee, niet bewegen, geen geluid. Ze probeerde door de stof heen te turen, maar het deken wat ze gepakt had was te dik, het enige wat ze nog een beetje kon zien, was het licht.
Maar tot nu toe was er nog niks gebeurd, ze hoorde alleen het schuiven van de dozen. Een goed teken, of niet? Maar tegelijkertijd wist ze niet goed wat ze wilde. Wilde ze dat de ruimte weer dicht ging en haar weer verder bracht? Ze wist alleen maar dat ze te bang was om zichzelf te bewegen. En juist toen dat gebeurde, werd haar bescherming haar afgenomen. Een kleine, ietwat rauwe kreet ontsnapte haar terwijl het felle zonlicht in haar nog aan de duisternis gewende ogen priemde. Ze sloeg haar armen voor haar gezicht in bescherming en probeerde haar tranende ogen wat respijt te geven. Terwijl ze dit deed, krabbelde ze nog iets naar achter de spleet in die ze gevonden had tussen doos en muur, tot haar rug tegen een andere, koele muur botste. Haar mond ging open, maar toen ze geen woorden kon vinden kwam er enkel een wat geschrokken geluid uit.

Registratiedatum : 12-04-15

Onder de deken had een blond meisje gezeten. Ze bedekte haar gezicht om het licht tegen te houden, waardoor hij haar gezicht niet kon zien. Ze krabbelde angstig naar achter. Max merkte hoe zijn gezicht nog in de verbaasde plooi stond, wat niet zou helpen zodra het meisje zou kunnen zien, en dus dwong hij de spieren in zijn gezicht te ontspannen. "Hey," zei hij, zijn stem verlagend zoals hij altijd probeerde te doen als er iemand arriveerde om zo minimaal bedreigend als mogelijk over te komen. De zon scheen vanaf één kant de box in, op Max zijn rug zodat hij als een silhouet voor het meisje stond. Hij stapte opzij en hurkte, zodat hij in de schaduw van de lift kwam. Zijn ogen moesten wennen aan de duisternis, en nog altijd kon hij niet goed de contouren van haar gezicht ontdekken. "Het is oké. Er is niks aan de hand," probeerde hij haar gerust te stellen. Hij hield zijn handen van zijn gezicht vandaan, zodat ze kon zien wie hij was, maar hij reikte niet naar haar uit. Iets in hem zei hem dat ze alleen maar angstiger zou reageren als hij een hand naar haar uit zou steken om haar op te helpen staan.

.Max

Registratiedatum : 10-10-15

Nu ze haar deken kwijt was, voelde ze zich kwetsbaar, vreselijk kwetsbaar zelfs. De koele muur tegen haar rug maakte het niet veel beter, want het was een constante herinnering dat ze geen kant op kon. Terwijl ze knipperend haar ogen probeerde te laten wennen aan het licht, probeerde ze tussen haar armen door te turen naar de persoon wie de ruimte betreden had. Haar hart voelde nog steeds alsof deze door haar keel naar buiten zou springen op het moment dat ze haar mond opende, en ze bleef dan ook stil voor het moment, gejaagd ademend. Waar was ze, wie was dat.
De persoon hurkte neer, het was een jongen, van haar leeftijd, maar nog altijd deed Lauren geen moeite om in de buurt te komen of haar 'verstopplaats' te verlaten. Maar ze liet haar armen wel iets zakken. Haar ogen schoten door de ruimte heen, nog altijd overmand door paniek. "Ik weet niks meer," klonk haar stem schor. "Ik weet niks."

Registratiedatum : 12-04-15

Er ontstond een korte stilte, met alleen een langzaam tikkend geluid van de lift op de achtergrond. Max hield zich stil. Het meisje was niet de eerste die hij uit de lift haalde, niet de eerste de hij probeerde beter te ontvangen dan hij destijds. Er was geen handboek hoe je het best met de overweldigende angst en kwetsbaarheid van de ander om moest gaan, maar intussen had Max doorgekregen dat die stiltes er vaak voor zorgden dat de paniek niet echt uitbrak, en dat de rust voor meer vertrouwen zorgde dan haar nu direct overladen met informatie.
"Weet ik," antwoordde Max, zijn mondhoek een beetje omhoog plooiend. "Dat hebben we allemaal." Hij verschoof zijn gewicht naar zijn andere been toen hij begon te slapen en vond zijn evenwicht door weer een van de dozen vast te pakken. "Weet je wel je naam?"

.Max

Registratiedatum : 10-10-15

Hoe kon hij zo rustig zijn? Kon ze hem wel vertrouwen? Nee, voor nu nog niet. Wat haar betrof kon ze op het moment nog niemand vertrouwen en was iedereen een potentieel gevaar. En het feit dat haar hoofd voelde alsof het totaal geradbraakt was hielp totaal niet. Ze hield zichzelf dan ook op een afstandje terwijl ze wantrouwig naar de jongen loerde. Zijn woorden waren echter wel interessant, al riepen ze alleen maar meer vragen op. "Allemaal? We?" reageerde het blonde meisje. Waar was ze terecht gekomen? Grote goedheid. En waarom was hij zo rustig? Moest hij niet gestrest zijn als hij zich ook niks herinnerde? Tegelijkertijd.. Hoe lang was hij hier al. Wat was hier überhaupt. Haar keel voelde droog van de stress en ze maakte nog steeds geen enkele aanstalten om haar hoek uit te komen. "L-Lauren.. Mijn naam is Lauren." Haar toon was twijfelachtig, alsof ze zelf het nu niet meer zo zeker wist wat haar naam was. Niks was immers zeker wat haar betrof op het moment.

Registratiedatum : 12-04-15

Een glimlach verscheen op Max' gelaat toen het meisje haar naam al wist. "Lauren, ik ben Max," stelde hij zich aan haar voor. Nu ook het gevoel uit zijn andere been begon te verdwijnen, liet hij zich helemaal op de grond zakken. Hij steunde kort met zijn handen op koude ondergrond om zijn billen daarna tussen zijn handen te plaatsen. Hij trok zijn benen in een kleermakerszit om zijn evenwicht te bewaren, want hij vertrouwde de stevigheid van de dozen achter hem niet genoeg om er tegenaan te leunen.
"We zijn hier met een redelijk grote groep," legde hij Lauren uit. "Eens in de zoveel tijd arriveert met deze lift een nieuw persoon." Hij keek omhoog naar de opening in de lift, maar draaide zijn kin al snel weer terug naar zijn borst. "Allemaal hebben we meegemaakt wat jij nu ervaart."

.Max

Registratiedatum : 10-10-15

De jongen tegenover haar stelde zich voor als Max. Lauren knikte wat twijfelachtig, waarna ze haar knieën iets optrok en haar armen eromheen vouwde. "Aangenaam," mompelde ze, wat onzeker van toon. Want wat moest ze hier nou mee. Ze zat hier in een veel te kleine ruimte, was net totaal door de war gegooid door die stomme reis die ze net gehad had en als kers op de taart, ze had geen idee wie ze was. De leegte in haar hoofd beangstigde haar nog steeds het meest. Het was alsof alle herinneringen kleine flarden rook waren, op het moment dat ze ze probeerde te grijpen verdwenen ze in de lucht. Want ze wist zeker dat ze herinneringen moest hebben. Dat kon niet anders. "Maar waarom?" Reageerde de blondine uiteindelijk maar, nog altijd wat van streek klinkend. Ze wilde hier niet zijn. Ze kauwde nerveus op haar lip, iets wat ze blijkbaar al vaker in haar reis had gedaan, want het voelde ietwat rauw aan toen ze het deed.

Registratiedatum : 12-04-15

Lauren reageerde, en weer glimlachte Max, gedeeltelijk omdat ze er wat kalmer bij ging zetten. Nog steeds gestresst, dat zeker, breekbaar en angstig, maar ze hield haar armen niet meer beschermend voor haar gezicht en ze probeerde zich niet meer dieper in een hoekje te duwen.
Max haalde hoorbaar via zijn mond adem, keek kort opzij om woorden te zoeken en haalde zijn schouders lichtelijk op toen hij haar blik weer zocht, en vond. "Dat weten we niet," gaf hij toe. "We hebben veel vragen, en we proberen antwoorden te vinden, maar dat is niet altijd even makkelijk." Max voelde met zijn hand om zich heen, zoekend naar de muur. Hij was nog altijd beurs van het vele bouwen van de afgelopen tijd, waarbij hij urenlang zware dingen had moeten tillen. Zijn lichaam zeurde om een ruggensteuntje, die hij vond bij de muur haaks op de muur waar Lauren tegenaan zat. Hij schoof er naartoe en liet zijn rug er tegenaan komen. "Het wordt wel beter," stopte hij haar toe. "We weten allemaal hoe je je voelt, we helpen elkaar er doorheen. We zorgen voor elkaar."

.Max

Registratiedatum : 10-10-15

De jongen sprak de hele tijd van 'we'. Maar wie was 'we'? Hoeveel mensen waren het? Het maakte haar enkel nerveuzer dat ze een grote groep tegemoet ging van wie ze ook niet wist of ze te vertrouwen waren of niet. Ze balde haar handen eventjes tot gefrustreerde vuisten en voelde haar nagels eventjes in haar handpalmen drukken. Ze dook toch weer iets weg, verder de hoek in (als dat al mogelijk was), toen de jongen ging verzitten. Je wist het immers maar nooit. Dit keer drukte ze haar tanden in de binnenkant van haar wang. Maar de jongen bleef stil en rustig zitten en haar opnieuw gejaagde adem kalmeerde weer wat. Maar alsnog stuitte het feit dat ze zometeen een onbekende groep in geworpen werd haar enorm tegen de borst. "Ik blijf hier wel zitten, wie weet brengen ze me weer naar beneden," kwam er wat geschrokken uit. Nee, ze wilde de box niet verlaten, ze wilde niet nog erger het schokkende onbekende in. Ze kon het niet, ze durfde het niet. Ze ging weer iets verzitten. Haar houding was eigenlijk te krampachtig, maar ze weigerde haar hoekje, verborgen tussen muur en doos, te verlaten.

Registratiedatum : 12-04-15

Weer reageerde Max met een glimlach, maar deze keer weemoedig. Lauren wilde terug naar beneden, maar hij wist dat dat niet zou gebeuren. De lift zou niet vertrekken zolang zij er nog in zat. Pas als alles en iedereen uit de kooi was en de deuren gesloten waren, zou de kooi vertrekken. "Je bent nu vooral bang voor het onbekende," probeerde hij haar gerust te stellen. Hij wilde zeggen dat als ze eenmaal boven stond, ze zou zien dat het allemaal wel meeviel, maar hij wist dat dat niet waar was. De reusachtige muren die ze zou zien, zouden haar niet gerust stellen, net zo min als wanneer hij haar vertelde dat achter die muren een labyrint lag. Hij vond het niet meer bewust beangstigend, omdat hij de afgelopen maanden iedere dag wakker was geworden met dat uitzicht, en hij er tot op zekere hoogte gewend aan was geraakt. Maar dat gold niet voor Lauren. Nee, hij moest haar nog niet mee naar boven nemen.
"We zijn met een paar tientallen mensen, waarvan je er een paar veel vaker zult zien dan anderen," begon hij daarom de rondleiding zonder haar de glade daadwerkelijk te laten zien. "We hebben wat gebouwen, zoals een slaapplaats, een keuken, een boomhut, en ook wat plantages en een klein boerderijtje." Als ze bang was voor het onbekende, hielp het misschien als ze wat beter wist wat ze boven kon verwachten. "We hebben allemaal taken om de boel draaiende te houden. Ik ben builder - ik bouw en repareer alles in de glade. Zo noemen we het daarboven: de glade. En wij zijn gladers."

.Max

Registratiedatum : 10-10-15

Ergens begon zijn passiviteit en zijn meegaandheid haar te irriteren. Ze voelde zich alsof hij tegen een klein kind aan het praten was, een bang klein kind wat je gerust moest stellen. Oké, misschien moest ze wel gerust gesteld worden, maar alsnog streek het haar tegen de haren in. Misschien streek alles haar wel tegen de haren in op het moment, maar dat zou ze niet toegeven. Het meisje beet eventjes kort op haar lip en vernauwde haar ogen wat, ongemakkelijk haar nagels in haar handpalmen duwend. "Ik geloof dat ik alle reden daartoe heb," reageerde ze op een wat bijtende toon, al was haar stem nog steeds trillerig.
Maar toch bleef het meisje wel stil toen hij aan zijn uitleg begon. Uitleg over waar ze beland was was immers altijd wel tamelijk praktisch. "Dus ik wordt een groep in gegooid en ik moet me maar zien aan te passen?" reageerde ze wat afgemat. Het leek haar totaal niet eigenlijk. "En laat me raden, hier zit vast een 'maar' aan. Zal vast niet alleen maar zonnestraaltjes en regenboogjes zijn." Nu de eerste paniek was weggeëbt, maakte het al snel plaats voor een soort neerslachtigheid.

Registratiedatum : 12-04-15

Eerst reageerde Max niet echt, maar uiteindelijk kneep hij zijn lippen samen en begon langzaam te knikken. "Ja.. Eigenlijk komt het daar op neer," gaf hij toe. Hij zou wel de laatste zijn die zou bepleiten dat het niet absoluut kut was hier in de glade, en dat mocht Lauren weten. "Nee, dat is het zeker niet. Maar ik denk dat ik je dat beter kan laten zien dan je er over vertellen." Want ondanks dat ze geen herinneringen hadden aan de wereld hiervoor, een verhaal over een reusachtig labyrint en half-metalen half-vleesachtige monsters klonk abnormaal.

.Max

PROFIEL RPG SHEET

» Light 'em up

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

{ Follow the light }