It's just a job

Registratiedatum : 16-05-15

En plotseling was het luguber. Het bloed aan haar handen, het mes op tafel en het slachtoffer voor haar. Zo was het haar nog nooit eerder voorgekomen, maar sinds ze zichzelf voor een Griever had geworpen om haar doel te bereiken, leek het fout. Het was moeilijk, omdat ze altijd over het zin van Slicer had nagedacht met een zekere onverschilligheid. Het was gewoon wat vertrouwd had gevoeld en ze had het nooit in twijfel getrokken, noch had het haar ooit beangstigd. Tot voor kort dacht ze echter ook dat ze niet bang was voor de dood, en dat ze er álles aan zou doen om iedereen de Glade uit te krijgen. Dat was het geen wat ze zeker wist. En nu het door wat er in de Maze gebeurd was in de war was geschopt, twijfelde ze aan bijna alles. Ze was wel bang om dood te gaan. Ze had doodsangsten uitgestaan. En het dagelijks doden van levende wezens maakte haar dus een monster. Zuchtend blies ze de haren uit haar gezicht en gooide de gans bij het andere vlees. Haar eerste werkdag sinds... Iedereen was al vertrokken en de stilte beangstigde haar. Ze wilde niet langer alleen zijn met haar razende gedachten, plus het einde van de middag was bijna aangebroken. Evangeline wist dus wat ze het beste kon doen.

Toen ze de keukendeur openzwaaide, kwam ze tot de conclusie dat de bak toch erg zwaar was voor haar huidige conditie. Zoveel onschuldige leventjes... Ze zette het van zich af en probeerde zich door de deur te werken, wat behoorlijk lastig was. Allereerst moest ze proberen de deur tegen te houden -die onhandig vanzelf weer dichtviel- en daarbij moest ze de bak nog zien te balanceren. Daar kwam nog bovenop dat ze bepaalde spieren niet kon aanspannen, of ze crepeerde van de pijn. Met haar hand greep ze achter de deur om het haakje te vinden waarmee deze werd tegengehouden, waarbij ze eventjes haar zicht op het vlees verloor. De bak wankelde gevaarlijk op haar gezonde knie, om vervolgens met een harde klap op de grond te belanden.

[Gereserveerd voor Hunter]

Registratiedatum : 18-07-15

Hij had een taak moeten kiezen dus koos hij de taak waarmee hij in de gaten kon houden wat die roodharige meid allemaal deed met het eten wat hen voorgeschoteld werd. Hij had dus besloten om maar deel uit te gaan maken van de cooks om dat te kunnen doen. Na wat Sammy hem verteld had vertrouwde hij haar echt voor geen meter meer. En zeker niet nu hij duidelijk had gemaakt dat hij Sammy haar kant koos in plaats van die van Hayden. Niet dat hij nu echt geweldig was in koken, maar hij waagde zo nu en dan een poging om zijn best te doen. Nog steeds was hij niet achter zijn naam gekomen, maar het kon soms ook twee dagen duren dus na een dag maakte hij zich nog geen zorgen. Hij probeerde echter nu al zo veel als hij kon tegen Hayden in te werken, simpelweg om haar te irriteren.
Hij keek op zodra de deur openging maar verplaatste zich niet van zijn plek. Ze wisten hoe het hier werkte en wat hij kon zien aan de bak met vlees wist ze wat ze ermee moest doen. Pas zodra hij geklooi met de deur hoorde besloot hij die kant op te gaan, alleen maar om te zien hoe het vlees op de grond belandde. Hij stak zijn hand uit naar de deur en haakte hem vast voor hij fronste. ''Je weet dat het niet de bedoeling is om ermee te gooien?'' Merkte hij op met een droge toon voor hij zijn hand uitstak naar de bak om hem op zijn mist weer rechtop neer te zetten.

Registratiedatum : 16-05-15

Het enige wat ze kon doen was staren naar wat er zojuist gebeurd was. Aan de grond genageld had ze haar blik op het vlees gericht. O god. Haar schuld. Alle arme zielen die ze had gedood en nu niet eens benut werden. Als het niet meer te eten was... De hele Glade zou het haar verwijten, alsof ze haar al niet genoeg kwalijk namen. Zij kon er ook niets aan doen dat iemand haar had opgedragen Olivers had af te hakken. Dat ze de Glade had willen redden door de Maze in te gaan. Dat ze al die vreemde tekeningen maakte... Ze merkte hoe paniek opkwam en bevroor in haar aderen. Ze begon te trillen over haar hele lichaam, haar ademhaling en hartslag onregelmatig. Evangeline was er zich niet eens bewust van dat het gewicht van de deur, die voorheen nog zwaar tegen haar aan had geduwd plotseling afnam en een Cook het haakje had vastgemaakt. Een zware stem drong vaag tot haar door, maar de betekenis ervan wist zich niet door de dikke muur van haar paniekaanval te slaan. Verschrikt wierp ze een blik op de jongen die naast haar stond. Ze had hem niet eerder gezien. Met grote ogen keek ze hem aan. Zijn blauwgroene ogen en lichte huid staken scherp af bij het donkere haar van zijn borstelige wenkbrauwen en zijn perfecte gezicht. Was hij echt? Ze vroeg het zich niet af omdat hij knap was, maar omdat ze hem nooit eerder gezien had en hij het eerste, niet echte persoon was waarmee haar gedachten haar kwelden. Ze beet op haar lip in een poging haar trillende kaak tot bedaren te brengen en keek wat versuft toe hoe hij de bak weer recht op zette. Moeizaam knielde ze naast de jongen neer. Ergens hoopte ze dat hij niet echt was. Dat betekende dat ze zichzelf uit een paniekaanval had weten te krijgen en dat was haar nog nooit gelukt. Daarbij vertelden niet-echte personen niet aan de hele Glade door dat je hun eten had laten vallen. Een trillende zucht kwam over haar lippen en ze wreef even over haar gezicht. Ze begon de stukken vlees bij elkaar te rapen, de schade peilend. 'Is het nog te eten, denk je?' Haar stem was kleiner dan ze had verwacht dat deze zou zijn. Wanhopig keek ze de jongen aan, alsof het een kwestie was van leven of dood.

_Haha, ik hoop dat je er genoeg mee kunt :$

Registratiedatum : 18-07-15

Het meisje leek niet helemaal bij de wereld te zijn als hij zo naar haar reactie keek. Niet dat hij zich er nu veel van aantrok maar het was gewoon wat te vreemd als je het hem vroeg. Hij fronste enkel zodra ze hem geschrokken aankeek maar zei verder niks, het zou waarschijnlijk toch niet tot haar doordringen op het moment. Althans dat was zijn gok dan, hij had geen flauw idee wat er precies aan de hand was met haar.
Zodra ze bij hem neerknielde keek hij haar weer aan voor hij zijn schouders ophaalde bij haar vraag. Moest hij dit niet met die rode feeks bespreken? Het feit dat hij daarover moest nadenken bewees ook meteen weer hoe geweldig veel hij wist. Niet dat iemand het hem echt kwalijk zou mogen nemen, hij was er pas net. Ze moesten al blij zijn dat hij iets aan het doen was in plaats van niksen in een hoekje. ''Ik denk dat als je het goed afspoelt dat er niks aan de hand is.'' Antwoordde hij nadenkend voor hij glimlachte. ''Ik bedoel het moet toch nog gekookt en dergelijke worden dus er is niks waar we dood aan kunnen gaan behalve wat knarsend zand tussen je tanden.'' Grapte hij even en begon zelf ook de stukken vlees in de bak te gooien. Hij zag er geen probleem in en at de feeks ervan dacht kon hem even worst wezen. Hij had alleen deze job gekozen zodat hij haar in de gaten kon houden. ''Ik help je wel met het afspoelen.'' Stelde hij voor terwijl hij omhoog kwam en zijn hand uitstak om haar ook omhoog te helpen.

-Hopelijk heb je aan die van mij ook wat xD

Registratiedatum : 16-05-15

Ze haalde haar hand van haar voorhoofd -het wanhoopsgebaar- en keek de jongen aan. Hij zei iets tegen haar. Iets dat ze begreep. Langzamerhand werd ze er wat zekerder van dat hij echt een van haar Laargenoten was in plaats van een hersenspinsel. Haar grote ogen richtten zich naar hem op toen hij verder ging met zijn verhaal. 'Ik bedoel het moet toch nog gekookt en dergelijke worden dus er is niks waar we dood aan kunnen gaan behalve wat knarsend zand tussen je tanden.' Hoewel Evangeline de glimlach op zijn gezicht niet bepaald kon delen, kroop ze wat dichter naar de bak en hielp hem het vlees en de vis weer terug te krijgen. 'Ik help je wel met het afspoelen?' Eenmaal opgestaan, was de jongen plotseling lang en intimiderend. Zij op haar knieën op de grond, hij boven haar uittorenend. Ongelovig volgde ze met haar blik zijn uitgestoken hand naar boven. Het was duidelijk dat hij haar bedoelde overeind te helpen. Nu haar wantrouwen weer even heftig was als in het begin, leek zijn hand aanpakken haar voor te komen als iets volslagen krankzinnigs. Maar ze moest realistisch blijven en zich realiseren dat ze zichzelf, met deze verwondingen niet omhoog zou krijgen. Fronsend beet ze op haar onderlip, die het de laatste tijd al zo zwaar te verduren had, greep de bak vast en met haar andere hand de zijne. Toen ze eenmaal weer gebalanceerd en wel weer op de grond stond, liep ze zonder hem aan te kijken of te bedanken regelrecht naar de kraan, waar ze een schaal tevoorschijn haalde -ze had een verborgen talent voor het onthouden van de inhoud van keukenkastjes- en het vlees begon af te spoelen. Het schoongemaakte eten kreeg een plekje op de schaal. Stom. Stom. Stom. Zoiets moest ze nooit meer doen.

Registratiedatum : 18-07-15

De gehele tijd bleef het stil van haar kant, iets dat hem toch lichtelijk argwanend maakte. Wat was haar issue, of zag hij er nou zo bedreigend uit dat ze geen woord verder durfde te zeggen? Zelfs op zijn aanbod kwam geen enkele reactie, wat hem misschien lichtelijk irriteerde. toch pakte ze wel zijn hand zodat hij haar omhoog kon helpen, maar nog altijd was dat echt het enige. Hij staarde haar na zodra ze hem zonder een blik te geven voorbij liep. Wat was haar probleem? ''Graag gedaan.'' Merkte hij op met een duidelijke hint. Als je het hem vroeg kwam ze zo onderhand tamelijk onbeschoft over en hij had geen idee of ze dat was of er iets anders aan de hand was. Langzaam liep hij terug naar wat hij aan het doen was, en dat was eigenlijk niet zo heel veel. Hij had een beetje staan plukken aan een aantal groentes die op het aanrecht hadden gelegen omdat hij geen zin had gehad om iets anders te doen. En haar helpen had hem veel meer aangesproken dan de taak die die feeks van hem verwachtte. Maar nu leek het snijden van groentes een heel stuk aantrekkelijker dan een poging wagen een ander te helpen. Hij greep een van de messen en begon langzaam de groentes te snijden. De stilte die er hing sprak hem helemaal niet aan omdat hij geen idee had wat hij met haar aanmoest. Hij wist niet eens hoe ze heette, wat ze deed hier en wat er ook te ontdekken was aan iedereen.

Registratiedatum : 16-05-15

Hij kwam niet, zoals hij beloofd had, helpen met het afspoelen. Dat had ze wel gemerkt, hoewel zijn 'graag gedaan' haar totaal ontgaan was. Ze stopte met het afspoelen van het vlees en draaide de kraan uit om haar blik op de jongen te vestigen. Hij was er nog steeds. Meestal duurden de hallucinaties niet veel langer dan enkele minuten, en ze zeiden al helemaal niets. Misschien kon ze het hem beter vragen dan ongegeneerd naar hem staren, maar het drong slechts zwakjes tot Eve door. Ze had pas in de gaten dat ze hem misschien wat onbeleefd bekeek toen het stuk koe uit haar handen gleed en met een doffe klap in de wasbak belandde. Geschrokken verplaatste ze vrijwel direct haar blik. Het ging zo heerlijk vandaag. Opgelucht liet ze het vervolgens weer in de bak glijden en schoof deze naar de jongen toe. 'Misschien kun je ze beter meteen bakken,' stelde ze zachtjes voor. Met een hand leunde ze zwaar op het aanrechtblad en staarde naar de groenten waarmee hij bezig was geweest. Met een diepe inademing vroeg ze; 'Ben... Ben jij echt?' Ze keek hem aan, en bleef geduldig wachten op zijn antwoord, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze dit aan iedere Glader vroeg.

Registratiedatum : 18-07-15

Ze was vreemd, te vreemd als je het hem vroeg. Van alle impressies die hij had gehad tot nu toe was dit de vaagste en dan had hij de feeks ook al ontmoet. Hij keek even stilletjes toe terwijl zij begon met het afspoelen van het vlees. Zonder een woord te zeggen maar met een frons op zijn gezicht ontmoette hij haar blik. Wat was er met haar aan de hand?
Was ze nu naar hem aan het staren? Het leek alsof ze niet eens besefte wat ze aan het doen was. Ze leek geschrokken van de plof die het vlees maakte toen ze het had laten vallen in de wasbak en dat was de reden ook dat hij zelf dichterbij kwam. Hij bekeek de inhoud van de bak en knikte even langzaam. Het was op zich geen slecht idee, hij kon het ergste even wegwerken. ’’Kan ik doen inderdaad.’’ Antwoordde hij en ging op zoek naar een aantal koekenpannen zodat hij inderdaad ook wat kon gaan doen. Hij gaapte even lui voor hij toch even verbaasd op keek. Vroeg ze hem dit nu echt? Werd hem nu echt gevraagd of hij echt was? Waren er ook mensen die niet echt waren hier dan? ’’Euhmm last I checked was ik wel echt. En anders heb ik nog niet doorgehad dat er een mogelijkheid bestond dat ik niet echt was.’’ Antwoordde hij op een bijna droge toon maar wendde zijn blik af naar zijn werk voor hij toch weer op keek. ’’Wat doet je eigenlijk denken dat ik niet echt ben?’’ Vroeg hij toch maar, toch wel lichtelijk nieuwsgierig.

Registratiedatum : 16-05-15

Hij leek ontzet door zijn vraag. Hoe kon hij ook anders? Bijtend op haar lip liet Evangeline haar blik afdwalen naar waar hij bezig was geweest met het zoeken van, waarschijnlijk, kookgerei. 'Euhmm last I checked was ik wel echt. En anders heb ik nog niet doorgehad dat er een mogelijkheid bestond dat ik niet echt was,' was zijn antwoord. Het klonken niet als woorden die een hallucinatie zouden produceren. Aan de andere kant, hoe vaak had ze dat nu onderhand wel niet gedacht? Misschien moest ze zichzelf gewoon niet zo gek laten maken door alle onechtheden en stemmen en slechts aannemen dat hij de waarheid sprak. Dat hij niet iets was wat in haar hoofd leefde. Wat kon ook er fout gaan als ze dat deed? Ja. Dat ging ze doen. Tevreden draaide ze zich terug naar het aanrecht en gaf hem het eerste stuk vlees aan. Ze nam aan dat hij haar advies op zou volgen en het meteen ging bakken. Tot hij een vraag stelde die haar weer van haar stuk bracht. 'Wat doet je eigenlijk denken dat ik niet echt ben?' Zijn nieuwsgierige ondertoon deed haar gruwelen, om de een of andere reden. Hoe... Hoe kon ze hier nu woord aan geven? Met grote, angstige ogen keek ze hem aan. Ze had geen antwoord voor hem. 'Ik... Nou, ehm...' Even staarde ze naar haar met bloed bedekte nagelriemen. 'Het komt gewoon wel eens voor,' verklaarde ze toen vaag, zonder haar blik van haar plotseling ontzettend interessante nagels te wenden.

Registratiedatum : 18-07-15

Half hield hij haar in de gaten, ergens wellicht nog een vreemde actie verwachtend. Want geef toe, dat was altijd nog mogelijk van iemand die hem zojuist had gevraagd of hij echt was. Het was nou niet alsof hij er echt een probleem mee had maar hij had die vraag gewoon niet verwacht. Misschien was hij wel niet echt, misschien was hij hier wel niet echt en lag hij ergens anders in een coma weg te dromen. Soms vroeg hij zich af waarom zijn hersenen het nodig vonden om er een extra tandje bij te zetten en te blijven denken over iets wat waarschijnlijk helemaal geen logica had. En des te langer hij er over na dacht des te vreemder de uitkomst was, althans dat was hem opgevallen met een aantal dingen ondertussen. En doordat het vanaf haar kant tamelijk stil was had hij ook niks om zich op te richten behalve zijn eigen gedachtes. Hij had wel verwacht dat de meeste conversaties wat voller waren dan deze maar hij vond het nou ook niet echt extreem vervelend. Hij vond de rust prettig maar dit veranderde zo onderhand een beetje in een awkward silence.
Hij keek even op zodra ze haar hand bewoog en hij het eerste stuk vlees aannam. Het kon geen kwaad om daadwerkelijk wat de doen, des te sneller kon hij straks niks doen en des te langer. Maar zijn vraag leek haar te doen schrikken op haar beurt. Er was toch niks vreemds aan die vraag of wel? Zodra hij haar angstige blik opving fronste hij verward en opende zijn mond al om iets te zeggen maar ze was hem iets voor. De uitleg die er halfbakken uitkwam maakte het alleen maar vager maar het maakte hem ook alleen maar nieuwsgieriger dan dat hij al was. Toch besloot hij niet verder erop in te gaan, wat haar reden ook was hopelijk was het een goede. ''Wow, relax. Als je het liever niet zomaar verteld kan je dat gewoon zeggen, ik neem het je niet kwalijk.'' Zei hij en richtte zich op het aanwerken van het vuur voor hij het stuk vlees, wat hij nog in zijn handen had, in de pan liet zakken. Nu had hij ten minste iets waar hij zich op kon richten zodat zijn hersens niet de hele tent door gingen. ''Trouwens, hoe heet je eigenlijk?'' Vroeg hij ten slotte maar. Dat was hopelijk geen vraag waar hij haar de angst mee in joeg.

Registratiedatum : 16-05-15

Ze had niet opgekeken van haar handen, maar omdat ze haar blik er niet echt volledig op concentreerde, was het niet verrassend dat ze zijn frons heus wel opmerkte. Misschien kwam het daarbij door zijn zware wenkbrauwen, die je haast niet kon missen, maar dat terzijde. Ze had hem zijn mond open zien doen en besloten dat ze hem niet nog eens zou toelaten iets vreselijks angstaanjagends te zeggen. Snel had Eve dus zelf het woord genomen. Het was in alles duidelijk dat de jongen -de jongen; de projectie van haar hoofd, een bijwerking van het grievergif?- haar verklaring niet voldoende vond, en met groeiende paniek en in slopende afwachting, besloot ze om nog eens op haar wang te bijten. Zoals ze vroeger altijd had gedaan, en nu weer begonnen was te doen. Het was gevoelig, het plekje waar ze haar kiezen in zette, en stukjes vlees hadden hier en daar losgelaten, maar toch zette Eve door met het onopvallend kauwen op het rafelige oppervlak totdat de smaak van ijzer haar mond vulde en haar weer afschrikte. 'Wow, relax. Als je het liever niet zomaar verteld kan je dat gewoon zeggen, ik neem het je niet kwalijk.' Wantrouwend keek ze hem van onder aan, terwijl ze langzaam haar handen liet zakken. Nog steeds niet was ze overtuigd, maar wat was er dan wel voor nodig? Gelukkig hield hij erover op, en pakte hij zijn werkzaamheden weer op. Of hij nu echt was of niet, hij had gelijk. Stilletjes liet Eve haar eerder ingehouden adem tussen haar lippen door ontsnappen. De geur van het inmiddels in de pan gebracht vlees en het huiselijke knetteren van de boter deed haar enigszins goed. Zolang ze er maar niet over nadacht dat zij degene was die het dier had vermoord. 'Trouwens, hoe heet je eigenlijk?' doorsneed hij plots de stilte. Het was fijn. Ergens was het fijn dat hij dat vroeg. Eindelijk eens een normale vraag. Dit was een vraag die viel in de categorie van 'vragen vóór de griever.' Misschien wel 'vragen vóór de Maze.' Voor de Maze, daar wist ze nu net iets meer van dan haar lief was, maar daar wilde ze niet op in gaan met haar gedachten. Ze kneep even haar ogen dicht en keerde zich toen tot het wassen van het volgende stukje vlees, voor als hij klaar was met het bakken van het huidige. 'Eve,' zei ze, automatisch. Haar oude naam leek nu echt in het verleden. Ze was een nieuw persoon, ze kon het zich nu niet veroorloven dat haar oude naam haar herinnerde aan toen alles nog zo onschuldig en goed was. Ze schonk de jongen zelfs een glimlach. Hij was klein, nauwelijks merkbaar, maar in ieder geval oprecht. 'En met wie heb ik het genoegen?' Ze keek hem met opzet niet aan, en concentreerde zich op het water, dat tegelijk haar handen schoonspoelde.

PROFIEL RPG SHEET

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

It's just a job