Let it be alright in the morning.

Yuriko klopte de deken uit die in haar hangmat lag. Ze trok de pluisjes en takjes er uit en vouwde hem daarna zorgvuldig op. Ze legde de deken terug in de hang mat en probeerde die ook zo goed als schoon te maken. Soms kon ze deze plaats wel vervloeken, de eeuwige buiten lucht waar iedereen op elkaar zat. Dat vervloekte labyrint. Maar waar droomde ze anders van? Wist zij veel wat er achter die muren bevond. Ze wilde het ergens niet eens weten, het beangstigde haar dat achter die muren een hele andere wereld misschien wel bevond. Meer mensen zoals zij? Of zou het een eeuwig labyrint zijn waar niemand uit zou komen? Yuriko wist niet wat enger was en wilde er dan ook eigenlijk helemaal niet over na denken. Ze beet zachtjes op haar onderlip terwijl ze de laatste paar takjes uit de hangmat trok. Ze wilde gewoon een veilige plaats en dat was waar ze nu was. Ze legde de deken in het midden van de hangmat en knoopte haar lange blonde haren bij elkaar. Ze was nieuwsgierig wat de dag vandaag weer zou brengen. Hopelijk niets ernstigs, ze draaide zich om en zag daar nog meer mensen staan.
"Goeie morgen." Zei ze met een glimlach en keek naar de persoon die naast haar hangmat de zijne had.

Anthony lag nonchalant in zijn hangmat en prutste aan een klein takje dat hij van de grond gepakt had. Zijn ene been bungelde er langs de ene kant uit en wiebelde ongecontroleerd heen en weer. Hij richtte zijn aandacht van het takje toen hij in zijn ooghoek veel beweging waar nam. Na al de tijd hier in de Glade kende hij nog steeds niet alle mensen. De meeste namen kende hij dan ook niet en er waren zelfs sommige mensen waarvan hij het bestaan niet eens wist. Gelukkig zag hij nu één van die 'onbekende' mensen. Hij was zelfs blij met haar te zien, want hij moest eerlijk toegeven dat ze er niet slecht uit zag voor in de buitenlucht te leven. Er waren wel meerdere meisjes waar hij onbewust wel eens naar staarde. Hij richtte zijn blik echter ongeïnteresseerd op het meisje gericht toen ze het laken in haar hangmat opvouwde en netjes weer terug legde. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht toen ze hem begroette met een goede morgen. "Hopelijk is vandaag een goede morgen." zei hij met een glimlachje en en sloeg zijn handen vlotjes achter zijn hoofd. Hij knikte vervolgens toch nog even naar haar, als teken van begroeting.

Yuriko had zich omgedraaid naar haar hangmat buurman die nonchalant in zijn hangmat lag. Een glimlach sierde haar gezicht en ze begroette hem vriendelijk. "Hopelijk is vandaag een goede morgen." Ze vernauwde lichtjes haar ogen om na te denken over zijn woorden.
"Vast wel." Zei ze met een glimlach. "Zo lang er geen wereld schokkende dingen gebeuren is al snel goed." Zei ze zacht lachend. Ze ging in haar eigen hangmat zitten en begon zachtjes heen en weer te schommelen. Onbewust liet ze haar ogen over het lichaam van de jongen glijden. Yuriko wist niet waarom, maar ergens diep in haar geheugen meende ze te herinneren dat ze vroeger alleen maar omringt werd door jongens. Al moest te toegeven dat ze eerder hoopte dat ze het gedroomd had. Het moest wel, waarom zou ze alleen dat herinneren als er zoveel meer te herinneren was. Ze keek weer naar het gezicht van de jongen toen ze door had wat ze aan het doen was. Een lichte blos verscheen op haar wangen en ze probeerde het te verbergen door haar wangen te verstoppen in haar gezicht.
"Wat maakt het voor jou en goede morgen?" Vroeg ze snel om ergens op te kunnen concentreren.  

"Zo lang er geen wereld schokkende dingen gebeuren is al snel goed." Hij lachte even zachtjes bij haar woorden en liet zijn blik even vluchtig naar de omgeving gaan. Hij had haar net al goed in zich op genomen, maar ze mocht niet beginnen denken dat hij haar aan het aanstaren was. Hij draaide zich terug zijdelings naar haar om toen ze terug iets wilde zeggen. Het viel hem op dat ze haar gezichtje wat probeerde te verbergen, waardoor hij toch even zijn wenkbrauw op tilde. Hij besloot om er toch niet teveel over na te denken en luisterde naar wat ze vervolgens nog te zeggen had. "Wat maakt het voor jou en goede morgen?" Hij beet even bedenkelijk op zijn bovenlip bij haar vraag en liet zijn blik even vluchtig over haar lichaam gaan, waarna hij zich op het open veld voor zich richtte. "Dat de zon schijnt en ik een prachtig zicht heb." zei hij met een grijns en keek vervolgens even naar het bladerdek boven hem, waarna hij zich uiteindelijk weer wat naar haar draaide.

Yuriko was blij dat haar rode wangen niet zo opvielen bij de jongen. Toen ze voelde dat de hitte een beetje uit haar wangen was haalde haar handen weer weg. Ze leunde wat meer in haar hangmat en met een voet bewoog ze de hangmat naar voren en naar achteren. Het gaf zo'n relaxt gevoel om zo heen en weer te wiegen dat Yuriko zo weer in slaap zou kunnen doezelen. "Dat de zon schijnt en ik een prachtig zicht heb." Ze volgde zijn zicht naar het bladerdek en vond daarna zijn ogen kijkend naar haar. Haar wangen werden spontaan weer vuur rood.
"Ow ja?" Vroeg ze speels ze trok en wenkbrauw op en probeerde haar wangen te koelen met haar koude handen. "Misschien moet ik het uitzicht eens bekijken vanuit jouw hangmat." Zei ze met een speelse grijns. Waarschijnlijk zou haar speelsheid haar meer in de problemen helpen dan ze lief had. Want haar daden waren zeker niet zo groot als haar mond. Daarbij wat moesten andere wel niet denken als die voorbij liepen? Ze wist niet eens of het wel mocht flirten met andere mensen van The Glade. Al zou dat een latere zorg wezen nu moest ze eerst haar woorden zien te overleven.

Zijn mondhoeken schoten weer omhoog in een geamuseerde glimlach. "Misschien moet ik het uitzicht eens bekijken vanuit jouw hangmat." Ze zou het uitzicht vanuit geen enkele hoek kunnen bekijken, of ze moest natuurlijk haar weerspiegeling in het water zien. Hij wiebelde zijn been zachtjes heen en weer en richtte zijn blik toen terug op het meisje. "Dat is misschien wel een goed idee, maar ik lig hier juist goed," mompelde hij als antwoord op haar vraag. "Maar er is hier nog wel wat plek naast me hoor," zei hij er even speels achter als zij net deed, knipoogde kort en klopte zachtjes op zijn hangmat .

"Dat is misschien wel een goed idee, maar ik lig hier juist goed," Een zachte zucht van verluchting verliet haar lippen. Gelukkig hoefde Yuriko zich niet in vreemde bochten te wringen om onder haar grote mond uit te komen. "Maar er is hier nog wel wat plek naast me hoor," Natuurlijk had Yuriko te vroeg gejuicht. Ze zat in het dilemma dat ze het niet durfde om naast hem te gaan liggen en dat ze het wel heel graag wilde. Wat kon er fout gaan? Maar straks waren haar gedachten al op hol geslagen voordat het ook maar iets betekende. Yuriko keek naar de plaats waar hij zijn hand neer legde in de hangmat. Wat kon er fout gaan, het was een uitnodiging die ze niet af hoefde te slaan. Als mensen er iets van vonden was het hun probleem en als het niet mocht kon ze dat gewoon zeggen. Met knikkende knieën stond Yuriko op en liet zich in de hangmat glijden van de jongen.
"Zo'n uitnodiging kan ik natuurlijk niet af slaan." Zei ze met een kleine glimlach. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen terwijl ze zo comfortabel mogelijk naast hem ging liggen.

Anthony schoof nog zoveel mogelijk opzij toen ze opstond, zodat ze plek genoeg zou hebben en grijnsde even toen ze zich uiteindelijk naast hem legde. "Zo'n uitnodiging kan ik natuurlijk niet af slaan." Natuurlijk kon ze zoiets niet afslaan. Hij haalde zijn ene arm vanachter zijn hoofd en legde deze subtiel langs het meisje. Allemaal ter ondersteuning natuurlijk. "Ik ben trouwens Anthony," mompelde hij vervolgens toen hij erachter kwam dat hij zich eigenlijk nog niet had voorgesteld. Het was nu drie dagen geleden dat hij was aangeduid tot eerste Med-jack. Veel had hij nog niet moeten doen. Enkel Hayden's enkel die ze verzwikt had, niet dat ze toen zijn hulp accepteerde, maar toch. Dat iedereen maar gewoon bleef doen wat die deed, dan had Ant niet veel werk. Liever lui dan moe. Hij draaide zijn hoofd zijdelings naar het meisje. "En jouw naam was..?"

Yuriko moest toegeven dat het comfortabeler lag dan ze dacht. Vooral de warmte die de jongen af stootte was behoorlijk aangenaam. Yuriko was een mager meisje en ze had het vaak koud. Vooral op dit soort dagen waar de zon zich maar af en toe liet zien. Yuriko maakte het zichzelf dan ook nog comfortabeler om dicht tegen hem aan te liggen. Ze draaide zich op haar zij zodat ze zijn gezicht nog wel kon zien. Ze legde haar arm over zijn borstkas. Een tevreden glimlach was te zien op haar gezicht. "Ik ben trouwens Anthony," Anthony.. Die naam paste wel bij hem. Yuriko kon heel vergeetachtig zijn als het om namen ging. Ze vond dat een naam moest passen en als dat niet het geval was kon ze de naam weer heel snel vergeten. Al zou ze deze naam zeker niet vergeten. "En jouw naam was..?" Met een tevreden glimlach en een paar ogen die ver weg in dromen leken te zweven keek ze op naar Anthony. "Yuriko." Zei ze zachtjes. "Beetje vage naam. Ik weet niet dat was in elk geval wat ik kon herinneren." Zei er vlug achteraan. Het was niet een naam die je hier veel hoorde.